Senin bunu bilmenin önemli olmadığını anladım; seni gerçekten sevdiğimi. Ego, gurur ve bencillikten sıyrılmış bir şey bu benimkisi.
Hayal edebiliyor musun? Sana bir şey ifade ediyor mu bilmiyorum. Malum, çağımız "ben çağı".
Arada gururum kapımı çalıyor, kapıdan kovduğum egomun bacadan girmeye çalıştığı da olmuyor değil. Ama almıyorum içeri onları; çünkü ben sevmeyi seviyorum.
Sevilmeye ihtiyaç duyduğum da oluyor elbette. Ama geçiştiriyorum o duygumu. "Nasılsa böyle yaşamaya da alıştım," diye teskin ediyorum kendimi. Usulca birkaç damla gözyaşı akıtıp geçmesini bekliyorum sevilme isteğimin.
Neyse ki geçiyor o his de, her şey gibi.
Dünya dönüyor. Bir kez yıkandığınız bir ırmakta bir kez daha yıkanamıyorsunuz, hani öyle diyordu ya Herakleitos... Ben de inanıyorum ona.
Evet, o nehir gibi zaman da akıyor ve gidiyor. Hem Hermann Hesse de oldukça basit bir şekilde söylüyor: "Nehir akar."
Nehir akıyor, zaman geçiyor, her şey değişiyor.
Bu düşünceyle rahatlıyorum: "Evet, şimdi sevilmek istiyorum ama panik yapma! Çok kısa bir süre sonra bu his de geçecek," diyorum kendime.
Ama "sevgim" azalmıyor, dinmiyor, geçmiyor bir türlü. Zaten geçmesini istemiyorum da; çünkü beni insan yapan, yaşatan tek duygum sevmek.
Hem zaten ben nefret de edemiyorum. Öfkemi zamana yayıp uzunca bir süre sahiplenemiyorum onu. Her zaman diyorum ya: "Nefretim çok karaktersiz."
Her hissim geçiyor benim; "sevmek" dışında.
Duygularından arınmış, dünyanın maddiyatını amaç edinmiş kişiler vardır ya, işte onlardan biri olamam ben. Olursam kendimi sevemem. Kendimi sevmezsem de yaşayamam ben.
Kendimi ve seni severek ölmek istiyorum. Hayır, aslında kendimi ve seni severek yaşamak istiyorum ben. Çok mu çocukça?
Yaşadığım dünyanın maddi olmayan tek yanı "sevgim" olsun istiyorum. Mesleki hırslarım, toplumsal saygınlık çabam, maddi doyum elde etme isteğim, resim yapmak, fotoğraf çekmek gibi edinimlerim, şiir kitabı çıkarma hayalim... İşte bütün bu saydıklarım benim maddiyatım olsun.
Hayatı yaşanır kılan, zeminde yaşamımı devam ettiren yakıtım ise sadece "sevgim."
Ne çok "sevgi" dedim değil mi? Hoşça kal şimdi.
Belki sen bilmeyeceksin... Ama ben hep seveceğim.
