Her ne kadar Antepde doğmuş, Adanada büyümüş olsam da kendimi hep İstanbulda doğmuş ve yetişmiş gibi hissederim. Neden böyle bir duygu taşıyorum bilemiyorum ama bu kentten bir hafta ayrılmak mecburiyetinde de kalsam hemen yüreğim sıkılıverir
İstanbulu, ilk Beşiktaş ile tanıdım. 2 yıla yakın Akaretler de yaşadım. İlk senem şehri gezme, tanıma ve alışmayla geçmişti. İkinci senem de ise artık bu şehri sevmiş hatta birçok şair gibi ben de güzelliğine aşık olmuştum. Sanıyorum bu şehirle aramda kopamayan büyülü bir bağ var
Beşiktaştan, iş için Küçükcekmeceye taşınınca hastalanmıştım Küçükcekmenin hemen her semtinde oturdum. En uzun oturduğum semti Cennet mahallesiydi. Daha sonra da Beylikdüzüne taşındım O gün mahallemden ayrılırken bezgindim, umarsızdım. Öylesine alışmıştım ki mahalleye, Bakırköyde çalıştığım zamanlarda taksi ile dönmek zorunda olduğum gecelerde taksi şoförüne; Cennet Mahallesi istikametine doğru gidelim demişliğim çok olmuştur. Sanıyorum ister kentten ister sevdiğimiz birinden veya mekandan uzaklaşma, ayrılma hissi benim için hüzünden başka bir şey değil!
Bilmiyorum okudunuz mu, hani Anton Pavloviç Çehovun uzun ve muhteşem öykülerinden biri olan Küçük Köpekli Kadın eserinde sıradan bir yaz çapkınıyla büyük bürokrat eşi mutsuz bir kadının yasak aşkları anlatılır. Sıradan çapkının birdenbire aşkı anladığı bu öyküde, küçük köpekli kadın şöyle bir şey söyler -Bu arada önce yazın sona erdiğini söylemeliyim. Yaz sona ermiş, küçük köpekli kadın başkente, o soğuk, hissiz dünyaya dönmek zorunda kalmıştır.- Der ki: İnsan ayrılırken niçin yıkılır, niçin kendinden kaçmak ister; insan ayrılırken valizine tıkıştırıp da şimdiye kadar hiç takmadığı bir eşarp bulur birden, boynuna sarar Ah, insan ayrılırken kendi gibi değildir!
İnsan gerçekten de ayrılırken kendi gibi değildir Aslında insanların böyle düşünmesinin sebebini Kemal Sayar hoca güzel izah etmiş: Kaybedebileceğin bir şeye bağlandığında, incinmeyi göze alırsın. Sevmek incinmeyi göze almaktır. der. Beri taraftan üstad Cemil Meriç olayı bir adım daha ileri götürerek: Rüsvalığı göze almayan sevmemeli der Yani sevmek ve sevilmek üstüne bir de aşk hissi gerçekten dünyanın en duru, en saf ve en muhteşem duygusudur.. Bu duyguların yerini hiçbir meta ile dolduramazsınız.
Yukarıdaki bağlamdan belki kopuk bir şey olacak ama bendeniz çocukluğumdan beri seyrettiğim filmleri bile iki guruba ayırıp seyreden bir yaratığım.. Bunları Sonu mutlu biten filmler ve Sonu mutsuz biten filmler diye ayırmışımdır Sevenlerin sevdiklerinden, sevdiği yerlerden ayrılması film bile olsa beni de mutsuz ve huzursuz ediyor Sanıyorum benim gibi insanlar için ayrılık ölmekten beter bir duygu
Epey ileri yaşta gittiğim askerlik bile çok sıkıntılı, kaygılı ve erinçsiz günler bırakmış olsa da tezkereyi elime aldığım o gün her şeyin anlamı birdenbire değişmişti. İlk Kütahya, sonra Kastamonudan ayrılmak, gurbet duygusuyla eşanlamlı olup çıkmıştı. Hatta Kastamonudan ayrıldığım gün geceydi. İstanbula giden en son otobüse binmiştim. Topu topuna iki tane can dostuma sarılmış, helalleşmiş ve vedalaşarak gözlerim yaşlı yola çıkmıştım Sanıyorum hayatlarımızda ani ayrılıklar hep olacak. Hayalini rüyasında görse kendini şanslı sayan, gülüşüne canını verecek fedai aşık da olsanız hiç fark etmiyor
Her ne ise, hazır güz mevsimindeyken hepinize bir güz şiiri ısmarlayayım istemiştim aslında
Buyurun
Güz Yaprakları
esti sonbahar rüzgârı,
aldı götürdü seni,
soğuk yataklara,
ve ebedî uykuya daldı gözlerin
dayanamadı hasretine
sarardı, soldu yapraklar
ağladı, çok ağladı ağaçlar
sıkıntılı bulutlar çöktü,
acılı yüreklere.
yaşlar sel oldu, taştı gönülden
huysuz dalgalar, mateminle duruldu
ağladı, çok ağladı denizler.
uykusuz kaldı, yorgun geceler
sildi bad-ı saba,
ağaran günün yaşlarını
ağladı çok ağladı geceler..
matemlere büründü sonbahar,
çocuklar gibi doldu gözleri
gidişin hançerledi yüreğini
gülmeyi unuttu çeşm-i giryanlar
ağladı, çok ağladı bulutlar.
ağlatmayan ayrılıklar yaşamanız dileklerimle
Kalın sağlıcakla
