Aþaðýdaki satýrlarý parmaklarýmdan döküldüðü gibi gönderiyorum. Üzerinde hiç düzeltme yapmadan, hiç oynamadan gönderiyorum. Aklýmdan parmaklarýma fýþkýran ne varsa yazacaðým. Biliyorum, yazdýkça içimdeki birikmiþ huzursuzluk harflerin ýþýltýsýyla uçup gidecek. Biliyorum, yazdýkça kuþlar gibi kanatlanacaðým. Biliyorum, yazdýkça kendime biraz daha yaklaþacaðým. Bu bana msn mesajlarý dizisi biçiminde gelen hoþ bir mektuba yanýt mektubudur. O mektup ne kadar içtense, bu yazýnýn da o kadar içten olmasý dileðiyle.

Çünkü yaðmur hep þahitti. Biz daha zigotken yaðmura alýþmak zorundaydýk. Çünkü anne rahminde hayatýn ta kendisiydi su. Bir damla suyduk kocaman insan olduk. Ve bizi kocaman insan yapan zamanýn tümünde yaðmur arada gelip göz kýrpardý bize. Bakar bakar giderdi. Bizi gülerken, aðlarken, huzurlu yada huzursuzken hep izler, bizim belleðimizin bir yerine kendiyle birlikte kaydederdi bizi. Aslýnda kaydeden de bizdik, kaydedilen de biz. Yaðmur sadece þahitti. Sevgilimizle ilk öpüþtüðümüzde, öpüþmenin o yaðmura benzer ilk tadý varken dudaklarýmýzda yaðmur hýnzýrca göz kýrparak izlerdi bizi. Hele çocukluðumuzun saklambaç oyunlarýnda biz ne kadar sobelersek sobeleyelim ebeyi, mutlaka sobelerdi yaðmur hepimizi. Hep ebeydi yaðmur, yada hep bir gözlemci. Hep þahitti yaðmur. Ve o kadar çok þey biriktirdik ki hýnzýr yaðmurla birlikte. Artýk yorulduk mu ne? Yaðmur hala dinç ve hala genç. Yaðýyor durmadan inadýna inadýna. Hýzla ve hýrsla yaðýyor. Ve dünyada görecek hala bir þeyler var hýnzýr gülümsemesini aydede den ve bulutlardan çalan yaðmur için. Þimdi yaðmurun aksine biz biraz yorulduk. Yaðmur hep tek düze yaþadý. Deðiþkenliði de belliydi sabitliði de. Ama ya biz? Hayatýn rüzgarýna kapýlýp hayatýn amansýz rüzgarýnda saða sola savrulurken hem biz deðiþtik ve deðiþtirdik, hem de çevremizdeki insanlar deðiþip deðiþtirdiler. Sonsuz bir deðiþim kovalamacasý içine girip hayatýn özüne bir türlü inemediler, inemedik, indirmediler. Baðlandýk çevremizdekilerin isteklerine. Ve çevremizdekileri kendi isteklerimizle baðladýk. Öyle bir karýþtý ki her þey. Kör düðüm olduk ve kör düðüm ettik her þeyi. Ve koþup durduk bitimsiz arzularýn peþinden kavuþamayacaðýmýzý bile bile... oysa bir yavru kuþun ýslak ve yaralý kanadýndaydý sevgi. Ve hayatýn soluðu tam da o küçük kuþun ha çýktý ha çýkacak son nefesiydi. Ama tamda kuþun “artýk öleceðim.” Dediði anda, son çýðlýðý boðazýnda birikirken bir þey oldu. Koskoca evrende minicik bir þey. Biri geldi yere düþmek yerine o birinin ayaðýna düþtü ölümü bekleyen zavallý kuþ. Ve ölmedi. Bir süre daha hayatta kalmaya hak kazandý. Bu hakký ona veren tam da o anda oradan geçen biriydi. Bir saniye önce geçse kuþ yere düþecekti. Haberi bile olmayacaktý o kurtarýcýnýn. Yada bir saniye beklese kuþun katili olacaktý. Ýþte zaman hayatý böyle ince iplerle örmektedir. Bir an önce yada bir an sonra deðil, her þey tam zamanýnda olur. Sen o gün tam da o anda orada olmasaydýn ne olurdu kuþa? Hem kuþ adýna hemde senin adýan; bu bir mucize deðildir de nedir? Kurtardýðýn bir minik kuþtu nesnenin biçiminde. Ama belkide iki yýl sürecek bir hayatý kurtardýn zamanýn gözünde. Hani hep söylerim. Her insan özünde mucizedir. Hayat bize bunu sýk sýk hatýrlatýr. Ve biz bunun farkýnda olursak yaratabiliriz mucizelerimizi. Öyle büyük mucizeler yaratýrýz ki, hem bizim hayat devinimizin devir hýzý yükselir, hem de çevremizdeki her insan bize ayak uydurmak zorunda kalýr. Ayak uyduramazsa yok olur ya da kaçar. Gerçeði yaþamak demek, yalnýzlýða alýþmaya hazýr olmak demektir. Çünkü o anda kurtulursun tüm yalancý baðlarýndan seni çevreye baðlayan. Ve gerçeðin ýþýðý yalanýn karanlýðýnýn gözlerini parçalar.
Sürekli biten ve kaçan bir þeyler var diyorsun.. evet. Her þey kaçar. Çünkü her þey deðiþir. Sýrýl sýklam aþýk olduðunu sandýðýn birini ona göre senden daha iyi olan biri gelip alýp kaçýrýr. Çünkü onun istekleri ona göre büyümüþ ve deðiþmiþtir. Peki senin gerçeklerin varsa elinde ve bunlar evrenin özündeki bilgiyle sabitlenmiþse ne olacak? Bu defa insanlar senden yine kaçacak. Sen bakýp güleceksin. “zavallýlar.” Diyeceksin. “zavallýlar...” peki sen öðrendin mi kaybettikçe kazanmanýn ne demek olduðunu. O zaman içindeki anne büyüyor demektir. Peki kaybettiklerinin kazandýrdýklarýna sevinebiliyor musun? O zaman cývýl cývýldýr içindeki çocuk. O zaman sen ölümsüz olmaya doðru koþuyorsundur. Hayatýn murailiklerine yüz çevirmeye hazýrlanýp, sadýk olmaya baþlýyorsun demektir. Sadýk deðiþimden korkmaz. Hayata dair en keskin deðiþim virajlarýný gözünü kýrpmadan alýr. Sadýk hazýrdýr en korkuncuna kucak açmaya acýlarýn. Çünkü o da ona zafer vaadiyle gelen nur topu gibi bir hayat parçasýdýr. ve alýr kabul eder. Bir saka on yýl yaþar. Seversin, zamanýnýn ve düþünme kapasitenin büyük bir kýsmýný ona ayýrýrsýn. Sonra bir gün kafes açýk kalýr. Ve uçup gider geri dönmemecesine. Peki neden üzülürüz ardýndan? Kaybettiðimiz nedir? Arkadaþ sandýðýmýz lüks hayat yaþayan bir köleyi kaybettiðimiz midir? Ýçinden hayýr dediðini duyuyorum. Peki neden kafese koyuyoruz öyleyse? Yani kuþ kölemiz deðilse neden parmaklýklarýn ardýndan seviyoruz. Kuþ bizi mi daha çok sever yoksa hasretini mi çeker özgürce kanat çýrpmanýn. Evet sana ait yada bir yerlerden aldýðýn tüm deðerlerini sal gitsin. Eðer kuþ kýlýðýna girmiþlerse zaten zorla alýkoymuþsun ve sana ait deðildir demektir. Eðer dönerlerse asýl dostluðun o zaman baþalr o þeylerle. Ýþte o zaman bir þeyler gerçekten kalýcý olmaya baþlar. Artýk sýðýnacak bir limanýn vardýr ve sen artýk sýðýnýlacak bir limansýndýr. O zaman sizi zamanýn sonsuzluðu baðlar o þeylerle. O zaman sonsuzluktan bahsedebilirsin. Ve o zaman gerçekleri görmeye baþlarsýn. O zaman gerçeklerin vardýr artýk ve sana ait bir benliðin vardýr.
Sözü fazla uzattým. msn de yazdýklarýný gördüðümde bu yazýya bir mektup anlamý yükledim ve iþte bu da acele tarafýndan bir yanýt. Ve tekrar söylemeliyim. Yaðmur gibi dinlendirici, arkadaþ, dost, saf temiz ve þahit bir yazýydý.
Sevgiyle ve gerçeðin en çýplak haliyle kal.