Saatin geç olmasýna raðmen kendimi dýþarý atmakta kararlýyým. Þu son müziði de dinleyeyim sonra dýþarý çýkarým derken bir bakýyorum ki sokaktayým. Anlamsýz bir kalabalýk var gözümün önünde...Umursamayýp ben de o kalabalýðýn içinde kayboluyorum. Nereye gideceðimden pek emin olmadýðýmdan birazcýk alkol almakta yarar görüyorum. Ufak bir bakkala giriyorum. Bir de ne göreyim? Karþý manavdan yaþlý bir amcam koþarak bana doðru geliyor. Cýlýz ama anlaþýlýr bir sesle ''Ýyi akþamlar'' diyorum. Karþýlýðýnda ise ''Ýyiyim, ya sen?'' cevabý geliyor. Kafamda bir an þimþekler çakýyor. Hiç bozuntuya vermeden bir tane bira alarak zorlu hayat maratonuma geri dönüyorum.

Yavaþ yavaþ biramý yudumlarken sokaktakilerin itici bakýþlarýna maruz kalýyorum. Katillerin,tecavüzcülerin ve dolandýrýcýlarýn baþý boþ gezdiði zamanlarda alkol kullananlara böyle bir ceza kesilmesini gerçekten hoþ bulmuyorum ama ne yazýk ki biliyorum ki yapacak hiçbir þey yok. Çünkü yine biliyorum ki týpký bakkaldaki amcamýn ezbere cevap vermesi gibi millet olarak bazý þeylere þartlanmýþýz. Bu saatten sonra, ki bu mecazi anlamda deðil, gerçekten bu saatten sonra böyle þeyler umrumda deðil.

Etrafa þöyle bir bakýyorum. Þehir, beni birayla görüp suratýna ekþitenlere raðmen gülen suratlarla dolu. Dükkanlar ise kýpýr kýpýr. Böyle þeyler beni sarmadýðýndan atýyorum kendimi sahile. Ne yazýk ki buralar da kýpýr kýpýr ama en azýndan burada ''iyi akþamlar'' dememe hiç karþýlýk vermeyen bir bakkal ve her þekilde herkese karþý efendi olmayý becerebilen banklar var. Banklardan en efendisini seçip, belirli bir promile geliyorum. Dolayýsýyla Dünya'da bazý þeyleri çözmem gerekiyormuþ edasýyla bakkalýn cevabýný kafama takmaya baþlýyorum. Konuyla ilgili bir yandan çeþitli aforizmalar yaratýyor, bir yandan da hatun kiþiye ''tamam birazdan geliyorum'' tarzý mesajlar atýyorum. Gerek konuyla gerekse konuyla alakasýz bir çok sonuca varýyorum ama biliyorum ki ertesi gün bu sonuçlar anlamsýz gelecek ve yeni sonuçlar arayacaðým. Bu yüzden ve de mesajlarýn etkisiyle banka hoþ çakal diyor ve ayýlmak amacýyla kafeye gidiyorum.

Köpüklü Türk kahvesinin önüme gelene kadar ki garson kýzla olan ezbere muhabbetleri çoktan geçmiþ olduðumuzu ve kýzýn bana telaþlý telaþlý içini döktüðünü fark ediyorum. Formalitenin ortadan kalktýðý zamanlarda aslýnda ne kadar çýplak ve ne kadar mutsuz olduðumuzu fark ediyorum. Kýzýn durumuna üzülüp birkaç tane bedavadan akýl veriyorum. Ýkinci bir kahve ýsrarýný ise reddediyor ve eve doðru yöneliyorum.

Sokak iyice sessizleþmiþ, dükkanlar ise kapanmýþ. Bir ben bir de telefonundan Orhan Gencebay dinleyen orta yaþlý bir abim var. Bir nevi sokaðýn hakimleriyiz fakat benim saltanatým kýsa sürüyor çünkü eve varýyorum. Daha anahtarý cebimden çýkarmadan karþýmda o bilindik yüzü görüyorum. Yarý uykusuz yarý kýzgýn. Biliyorum; birazdan da nerede olduðumu soracak. Bir anda dilimin ucuna geliyor. Hatta bakkal amcamdan mý yoksa alkolden midir bilinmez aðzýmdan, bilerek gelecek soruyu beklemeden o üç kelime çýkýyor. ''Ýyiyim, ya sen?''. Minik bir göz göze gelmeden sonra ikimiz de kahkaha atýyoruz ve benim geç gelme konusunu kapatýyoruz. Fakat iþin ilginç ve güzel kýsmý; o benim asla neye güldüðümü bilmeyecek.