Dedem ve ben...

Ben bir duygu gemisiyim. Hep hüzünlü limanlarda demirlerim.Geceleri kendimle baþ baþa kalýnca kaleme dökerim duygularýmý. Duygularým mürekkep olur kalemime.

Ama içimde ki o yaramaz çocuðu da hiç büyütmem. Bilirim ki büyütürsem yaþlanýr. Yaþlanýrsa ölür. Ölürse acýmdan ben de ölürüm.
Ben olmam. Ben olmayýnca sevda olmaz. Sevda olmayýnca sen olmazsýn. Aþk olmaz......

Çocukluk güllerim hep soldu. Ben çocukken dedemin diktiði aðaçlar kurudu. meyve aðaçlarý nýn bir kýsmýný sarmaþýklar sardý. Bir kýsmýný da dikenler. Dedem de ninem de yok artýk hayatta.

Ýyi insanlarý bir bir tükettik.!
Sýram kötülerin iyileþmesini beklemekle geçiyor.

Ýnsanlýðýn ölmediði, komþuluk hukukun gözetildiði, ekmeðin bölüþüldüðü, yardýmlaþmanýn, paylaþmanýn yaradanýn bir nimeti olarak kabul edildiði dönemlerdi. Ýmece usulü derme çatma bir ev yapmanýn huzurlu günlerindeydi dedem.

Üst katýnda iki oda. Bir odasýnda gömme banyo . Banyonun dört ayrý tahtadan oluþan ahþap kapsýna çiviyle tutturulmuþ bir ayna. Ve odanýn tam ortasýnda demirden bir karyola. Karyola baþlýðýnda sarýya boyanmýþ þiþe lambasýna benzeyen süslemeler. Yastýklar tek ama çift kiþilik ‘bir yastýkta kocayýn’ der gibi.

Köþe de, alarmý sabah namazýna ayarlý bir saat. El hizasýndan öteye konulmuþ mahsus olarak. Zili kapatmak için ayaða kalkýp þeytanýn üstüne basmak gerekli, uyanýp kýyama durmak için. Kenar da serili hasýrdan bir seccade. Üzerin de dedemin ve ninemin secde izleri.

Alt katta bir ateþlik. Ateþlikte asýlý bir kalýn zincir. Zincire asýlý güðüm. Zincir de, güðümde dumandan kap kara. Kenarda bir mutfak tezgahý. Yanýnda kestane aðacýndan yapýlmýþ bir dolap. Çekmecesinde ahþap kaþýklar.

Orta yerde bakýr bir sini. Sininin etrafýnda ipten örülü bir çok iskemle. Etrafýnda dizili çocuklar, torunlar... kaþýklarý sofraya vuran çocuklarýn çýkardýðý sesten rahatsýz olurdu ninem...
dedem kýzardý nineme bazen. Çocuklar evin neþesi, bereketidir derdi.

Yemeðin sofraya konulduðunun iþaretiydi dedemin bastonunu yere vurmasý. Gündüz bedenen çalýþmanýn karþýlýðý, gece sofralarýn süsüne dönüþürdü.

Týpký babasý gibi Ýyi bir ahþap ustasýydý. Evimizin yukarý çekilen, aþaðý düþmesin diye altýna konulan kanatlý demirle tutulan pencereler onun nasýrlý ellerinin marifetiydi. Köyümüzün sonbaharda toplanan mýsýrlarý kýþ gelene dek, onun yaptýðý su deðirmeninde una dönüþürdü. Ücretsizdi. Yaptýðýný ALLAH için yapardý.


Hiç unutmuyorum. Bir keresinde dedemi alt kattaki aynada saçýný tararken gördüm. Evimiz iki katlýydý. Üst kata çýkan ahþap merdiven basamaklarýný yavaþ adýmlarla gýcýrdatýrdý dedem. Dedeme sordum. Neden alt katýn aynasýndasýn diye? Cevabý çok maðrur bir ifadeyle içimi kanattý.

Üst kattaki ayna çok net gösteriyordu.
Alt kattaki ayna rutubetten su almýþ ve yarý bulanýk gösteriyor ve bu yüzden yaþlýlýk kýrýþýklýklarýný gizliyordu.

Hayatýn sonbahar mevsimindeydi dedem.ilkbaharý, yazý çoktan tüketmiþti.
Neden meyve aðaçlarýnýn sararýp solduðunu, neden ormanlardaki aðaçlarýn bir bir kuruduðunu dedeme bakýnca anlýyordum.

Bizimle paylaþmadýðý ne yaþanmýþlýklarý vardý acaba ? Diye düþünür dururdum. Nineme çok baðlýydý. Sadýk bir eþti.
Karýsýný kaybettikten sonra tüm göz yaþlarýný içine akýtmaya baþladýðýný hissediyordum.
Dul bir adam olarak hayatýnýn kalan kýsmýný tek baþýna ve onsuz geçirecekti. O, eþinin yani ninemin bize emanetiydi.

Ýçinde saklý kalmýþ ne varsa hepsi bir bir açýða çýkýyordu.

MEHMET AVCI
22 10 2018

DEVAM EDECEK....