Dedem ve ben...

Ben bir duygu gemisiyim. Hep hüzünlü limanlarda demirlerim.Geceleri kendimle baş başa kalınca kaleme dökerim duygularımı. Duygularım mürekkep olur kalemime.

Ama içimde ki o yaramaz çocuğu da hiç büyütmem. Bilirim ki büyütürsem yaşlanır. Yaşlanırsa ölür. Ölürse acımdan ben de ölürüm.
Ben olmam. Ben olmayınca sevda olmaz. Sevda olmayınca sen olmazsın. Aşk olmaz......

Çocukluk güllerim hep soldu. Ben çocukken dedemin diktiği ağaçlar kurudu. meyve ağaçları nın bir kısmını sarmaşıklar sardı. Bir kısmını da dikenler. Dedem de ninem de yok artık hayatta.

İyi insanları bir bir tükettik.!
Sıram kötülerin iyileşmesini beklemekle geçiyor.

İnsanlığın ölmediği, komşuluk hukukun gözetildiği, ekmeğin bölüşüldüğü, yardımlaşmanın, paylaşmanın yaradanın bir nimeti olarak kabul edildiği dönemlerdi. İmece usulü derme çatma bir ev yapmanın huzurlu günlerindeydi dedem.

Üst katında iki oda. Bir odasında gömme banyo . Banyonun dört ayrı tahtadan oluşan ahşap kapsına çiviyle tutturulmuş bir ayna. Ve odanın tam ortasında demirden bir karyola. Karyola başlığında sarıya boyanmış şişe lambasına benzeyen süslemeler. Yastıklar tek ama çift kişilik ‘bir yastıkta kocayın’ der gibi.

Köşe de, alarmı sabah namazına ayarlı bir saat. El hizasından öteye konulmuş mahsus olarak. Zili kapatmak için ayağa kalkıp şeytanın üstüne basmak gerekli, uyanıp kıyama durmak için. Kenar da serili hasırdan bir seccade. Üzerin de dedemin ve ninemin secde izleri.

Alt katta bir ateşlik. Ateşlikte asılı bir kalın zincir. Zincire asılı güğüm. Zincir de, güğümde dumandan kap kara. Kenarda bir mutfak tezgahı. Yanında kestane ağacından yapılmış bir dolap. Çekmecesinde ahşap kaşıklar.

Orta yerde bakır bir sini. Sininin etrafında ipten örülü bir çok iskemle. Etrafında dizili çocuklar, torunlar... kaşıkları sofraya vuran çocukların çıkardığı sesten rahatsız olurdu ninem...
dedem kızardı nineme bazen. Çocuklar evin neşesi, bereketidir derdi.

Yemeğin sofraya konulduğunun işaretiydi dedemin bastonunu yere vurması. Gündüz bedenen çalışmanın karşılığı, gece sofraların süsüne dönüşürdü.

Tıpkı babası gibi İyi bir ahşap ustasıydı. Evimizin yukarı çekilen, aşağı düşmesin diye altına konulan kanatlı demirle tutulan pencereler onun nasırlı ellerinin marifetiydi. Köyümüzün sonbaharda toplanan mısırları kış gelene dek, onun yaptığı su değirmeninde una dönüşürdü. Ücretsizdi. Yaptığını ALLAH için yapardı.


Hiç unutmuyorum. Bir keresinde dedemi alt kattaki aynada saçını tararken gördüm. Evimiz iki katlıydı. Üst kata çıkan ahşap merdiven basamaklarını yavaş adımlarla gıcırdatırdı dedem. Dedeme sordum. Neden alt katın aynasındasın diye? Cevabı çok mağrur bir ifadeyle içimi kanattı.

Üst kattaki ayna çok net gösteriyordu.
Alt kattaki ayna rutubetten su almış ve yarı bulanık gösteriyor ve bu yüzden yaşlılık kırışıklıklarını gizliyordu.

Hayatın sonbahar mevsimindeydi dedem.ilkbaharı, yazı çoktan tüketmişti.
Neden meyve ağaçlarının sararıp solduğunu, neden ormanlardaki ağaçların bir bir kuruduğunu dedeme bakınca anlıyordum.

Bizimle paylaşmadığı ne yaşanmışlıkları vardı acaba ? Diye düşünür dururdum. Nineme çok bağlıydı. Sadık bir eşti.
Karısını kaybettikten sonra tüm göz yaşlarını içine akıtmaya başladığını hissediyordum.
Dul bir adam olarak hayatının kalan kısmını tek başına ve onsuz geçirecekti. O, eşinin yani ninemin bize emanetiydi.

İçinde saklı kalmış ne varsa hepsi bir bir açığa çıkıyordu.

MEHMET AVCI
22 10 2018

DEVAM EDECEK....