Ağlamak değildir yaşam

Kara gökler devrilse

Yer çatlasa, sarsılsa

Sevgi girdi ise kalbe

Mazi, ati ve hâle

Bir tohum peyam bırakır.


Bırakmaktır yaşam

Hüznü, kederi

Bırakmak

Akmaktır bir su gibi

Sabra ve metanete

Ağıt yakmak değil

Paylaşmaktır

Sevdayı akkor gibi yakmak

Buğulanan semasında insanın

Gözyaşı – nazar

İnan, inan ki bu acıyı bir duyan var!

Gönül gülünden, bahçedeki laleye

İstanbul’un en zirvesinden ta Hakkari’ye

En tepe, tepelerin ötesinde

Bu acıyı bir duyan.

Sende gözyaşı akar

Orada nehir…

Yeis sisli dumanlı

Zehir…

‘Kader’ yükü hafifleten

Panzehir…

‘Paylaşmaktır’ dedik

Ağıt yakmak değil yaşam..

Everestler yetiştiren mümbit zeminde

Ve anaların tüm güzellikleri doldurduğu Emine’ye

Ayşe’ye, Safiye’ye, Leyla’ya…

Bir vatan aşkı ile yola çıkan Nene Hatun’a

İbretle bakmak

Güne, gündüze, çiçeklere

Ve bütün bunların sahibine

İnanmak…

İnanmaktır.