Benim ‘Ben’ olduğum zamanlarda
Sen vardın..
Gözlerimde gözlerinin karası
Ellerimde dokunabilme hasreti
Dilimin ucunda
Söylenmemiş cümleler vardı..
Toprağın kokusu
Suyun sesi
Göğün mavisi vardı bakışlarında
Ve
Senin mekanlarında dolaşırken bedenim
Yüreğimde kanat çırpan bir güvercin
Ayak izlerinin arkasında
Dolu dizgin suskunluklarım vardı..
Sen vardın
Susadığımda gittiğim çeşmeler
Goncalara yanık kelebekler
Nevruz kokulu rüzgarlar vardı..
Sen yoksun şimdi
İçimde dipsiz bir boşluk
Karanlığa çivilediğim çığlıklar
Hüzünle alevlenmiş garip bir yürek
Başkaları için yorulan ayaklar
Sıkıldıkça uzayan
Üzüldükçe bitmeyen Zamanlarım var..
Eskimeyen tek hayal
Hep taze bir Sessin içimde
Ve
düşmeyen tek söz dilimde..
Hala
Sıcak kederlerin ortasında
Ellerinden tutarak öksüz sevdamın
Hüzün rengine boyanmış düşlerimle
Sürgünler diyarında dolaşmaktayım…