Kimi mutluluğun
Kimi acının resmini çizer yüzünde
Kiminin gözlerinden düşer kırık hayaller
Kimi türkülerde saklar hasret yanıklarını..
Ben Seni
Ben mutluluğu kaybedeli çok oldu Despina
Bir koyunun çıngırağında
Bir horoz şekerinin ibiğinde
Uzaktan çalan tren düdüğünde
İçi sevinç dolu sarı sepetde
Diz boyu karlarda bıraktığım izlerde
Yüreği dağ kokan civanmertlerde
Bulmuştum mutluluğu..
Sonra
Bir eylül sabahıydı
Sen düştün
Gözlerin düştü gönül yurduma
Bir yıldırım çaktı gökkubbemde
Renkler değişti
Düşlerim değişti
Yerin yüreğini hissettim adımlarımda
Taze hayaller doğdu avuçlarımda
Zinde umutlar keşfettim
Yusuf’un yüzü gibi berrak Ay’larda..
Dışarıda sükuta gömdüğüm
İçimde öldüremediğim
duygularla yattım geceler boyu
Ayrılık anaforunda kaybettim seni
Hüzünler içtim yokluğundan
Ardından
Sevinçler dolu sepetimi
Mutluluk heybemi kaybettim..
Şimdi
Renksiz bir gökyüzünün altında
Betondan ruhsuz yapılar
Gülmeyi unutmuş gri kalabalıklar arasında
Yorgun ve ölgün bir yüreği taşıyorum
Galiba öldüğümü bir tek Ben biliyorum…