ÝYÝ KÝ YALNIZIM



Evlilik konusunda treni kaçýrmak söz konusu olur bazýlarý için.
Kýz arýzalý olabilir, gelen talipleri beðenmeyebilir mesela.
Kýz iþini yoluna koymaya çalýþabilir, evliliði nasýlsa sonra yaparým diye düþünebilir.
Kimi sebeplerle evliliði öteleyebilir ya da evlenemez bir türlü.
Evliliðin asla yapýlmamasý gereken yaþlar vardýr, yaþam döngüsünde þanslý zamanlar vardýr, bu zamanlarda evlilik yapýlmasý iyidir, yani o iþ o zamanlarda yapýlýrsa boþanma söz konusu olmaz, olmayabilir.
20’li yaþlarýn sonunda… yani 27,28,….30…bu yaþlarda asla evlilik yapmayýn. Yaþam cevherinizin, dürtülerinizin ve düþüncelerinizin, yaþam enerjinizin en güçlü olduðu yani daha önceki dönemlerde evlenmeniz lehinizedir. Çokça, binlerce ilk evliliðin yürümediðini, boþanmayla sonuçlandýðýný (çocuklar olsa bile) bilmelisiniz, yani yýkýlmayýn, dünyanýn sonu deðil, birçok kadýn mutluluðu ikinci evlilikle yakalar. Zaten ilk evlilikte insanlarýn bazýlarý neyin ne olduðunu anlayamaz.
Evlilikte sözünü ettiðim týlsýmlý zamanlarý kaçýrmýþsan 30’lu yaþlarýn sonunu bekle, 37, 38, 39, 40,41, kaçýrdýðýn treni yakalama ihtimalin var.
Bu düþük bir ihtimal ama. Zor. Kadýn için, erkek için kolay.
Kýzlara derim ki; duygusal olmayýn, akýllý olun, iþ iþten geçince düzgün adam bulunmuyor, yani o parlak dönemde düzgün birini buldunuz, kapýn onu, o parlak dönemde elimi sallasam ellisi zihniyeti vardýr, talipler çoktur ve siz kendinize aþýrý güvenirsiniz. Böyle tipler evlenemiyor, yalnýz kalýyor ve yaþlý baþlý adamlarla arkadaþlýk etmeye mecbur kalýyorlar, iyi biri olsun da… düþüncesiyle, yani kadýn hiç evlenmemiþ, evlenmiþ boþanmýþ bir adamla… evlenirim bu adamla, iyi biri caným diye diyalog içine giriyor, yoksa bu kadýný alacak biri yok, umutla sarýlýyor ona. Bu kiþi internetten bulduðu biri olabiliyor, hiç güvenilmez olan þeye yalnýzlýk sýkýntýsýndan sarýlýyor.
40’lý yaþlarda hiçbir kadýna boþanmayý tavsiye etmem, o yaþlarda boþanýp yeni bir aþk yakalarým diye düþünen kadýnlar avuçlarýný yalarlar. Neden mi? Saðlam, gerçek bir sebep yokken yuvalarýný daðýtýrlar, evlat mevlat umursamazlar, zevk ve yeni hevesler peþine düþenlere bu ilahi adalet dert ve beladan baþka þey sunmaz. Böyle kadýnlar var ve yaþý otuzlara çok yaklaþmýþ ve evliliði yürümemiþ ve çocuk sahibi olmuþ kadýnlar var, iþsiz güçsüz ve iþ bulup çocuða bakmak zorunda kalacak; çünkü bu ülkede nafaka parasý gülünç derecede az, bununla asla geçinilmez ve “kadýn artýk kocam var, bana bakacak” diye saflýkla hareket edip evde oturmayý hayal etmiþse boþanýnca; “kahretsin, iþ yok, iþ bulmam lazým, baba evine de dönemem ki” diye düþünüp her gün sýkýntýyla üzülüp daha çok kararacak kalbi ve ruhu.
Birçok kadýný ve erkeði bir imza bitirir, evlilik için bir karalama. Tek imza ölüm fermanýndýr, madden ve manen.
Hani derler ya; “anne gibi yar olmaz.” Benim inandýðým budur.
Çünkü gerçekte kadýn ve erkek arasýnda bir sevgi yok, çatýþma, çýkar iliþkisi var; ama anne ve evlat arasýnda çýkar iliþkisi yoktur, anne evladýný çýkarsýn, sahtekarlýk barýndýrmadan sever.
Evlilik korkunç bir þey.
Hassas ruhlar bunu bilir.
“Sen benimsin.” Diyor mesela kadýna.
Bunu demekle o senin mi oluyor?
Birinin birine sen benimsin demek korkunç, saldýrý gibi bir þeydir, onu imha etmek gibi bir þey.
Evli kadýn evi terk ederse suçtur, yasa böyleymiþ.
Kadýn seviþmezse suçmuþ. Yasa böyle diyor.
Ya bu nasýl ilkellik ya?
Ben ömrüm boyunca bazý þeyleri hiç yaþamadým, bazý yanlýþlara hiç girmedim, bazý bataklýklara, evlilik bir bataklýktýr.
Adam evlenmiþ, bir gün evli kalmýþ, kadýna nafaka ödüyor, ortada çocuk yok, adam þehir þehir gezmeye baþlamýþ sorunu yok edilsin diye, sorununa dikkat çekmek için, kadýna para ödemekten bitmiþ hayata, iþi gücü yok.
“Bugün neden yemek yapmadýn?” deyip adam küfürler ediyor karýsýna.
Bu nasýl bir hayvanlýktýr.
Kadýn adamýn hizmetçisi olmuþ. Buna evlilik diyorlar.

“Bugün berbat hissediyorum, yüzünü görmek istemiyorum, kimseyle muhatap olmak istemiyorum,” adam böyle hissediyor mesela.
Kadýn mesela. Bu kiþiler evliyse sabah kalkýp eþek gibi kýþ soðuðunda iþe gitmek zorunda.

Ben mi marslýyým, evli olan bu tipler mi?
Bunlar marslý, kesinlikle.
Sürünün inanýp esir olduðu þeyleri fark ettiðimden beri, “iyi ki yalnýzým, þükür!” diyorum kendime.

Tramvayda cep telefonuyla konuþurken çekinirken ben… diyelim evli olacaðým da karým yemek yapmayacak…ben de kýzacaðým ha…o ilkel düzeyde deðilim ya da evli olacaðým, “hým, akþam eve gideyim de karýmla seviþeyim güzelce.” Diye düþünüp ona mesaj atayým:
“W akþam hazýr ol aþkým, seviþeceðiz, kýrmýzý o giysini giy…”
O da yanýt yazsa: “Seni sabýrsýzlýkla bekliyorum hayatým.”
Arkadaþlar benim böyle bir hayatým hiç olmadý, hiç de olmayacak.
O kadar deðerli dertlerim var ki, seviþmek kiiiim, ben kimmmmm?
Daðda bir kulübe hayalim var, hayatta en çok istediðim bu, bitirmem gereken romanlar…görevler…
“Aþkým” diyor
“Hayatým” diyor,
Ne aþký, ne hayatý…yok böyle bir þey.
GERÇEK HAYATTA SEVGÝ DENEN ÞEY YOK KÝ.
Olsaydý onu bulurdum.
Aþkým diyor ona.
Ben ise demir gibiyim, çelik gibi.
O laflar hiç inanmadýðým laflar.


Ýsa Kantarcý