Nasihat etmeyi pek sevmem ne de olsa herkesin aklý, fikri var. Tavsiyede bulunmak biraz daha nazik ve ýlýmlý bir yaklaþým gibi geliyor bana. Kimse kimseye durup dururken "Afedersiniz bana öðüt verir misiniz? demez ama tavsiyede bulunmasýný isteyebilir. Talepsiz nasihatte bulunmak; hadsizlik, bilgiçlik, görgüsüzlüktür, kanaatimce. Vakitsiz öten bu horozsu zat-ý muhteremlere bazýlarý içinden sövse de dinliyor gibi yapar bazýlarý da kýsa ve öz fikrini söyler : "Aklýný kendine sakla!" Haksýz da deðiller laf aramýzda.

Gelelim tavsiyeye. Nasihata göre daha medenice, arkadaþca geliyor kulaða. Pek çoðumuz da zaten gerektiðinde karþý taraftan böyle bir ricada bulunabiliyoruz; güzel bir kitap, yemekleri lezzetli, fiyatlarý uygun restoran, kesimi iyi bir kuaför, kaliteli bir aksiyon filmi adý gibi. Hatta açmayý düþündüðümüz bir iþletme için bu iþe yýllarýný vermiþ birinden tecrübelerini paylaþmasýný istemek, önerilerini almak da gayet normal bir davranýþ.

Bir de "Akýl vermiþ gibi olmayým da aslýnda þöyle yapsanýz daha iyi olur", diyenler var. "Gibisi fazla" müdahale ediyorsunuz zaten. Özellikle yeni evli çiftler ne çok maruz kalýr;

özünde emrivakilik yatan bu tip cümlelere.

Resmi bir evraða imza atabilecek yaþa gelmiþ, saðlýklý her birey artýk yetiþkindir. Býrakalým özgür iradesiyle kararlarýný versin. Eþ, dost, akraba herkes sýnýrlarýný bilmeli ve baþkalarýnýn hayatýna, düþüncelerine saygý duyulmasý gerektiðinin bilincine varmalý. Boþuna dememiþler : "Göç yolda düzelir" diye.

Kendi hayatlarýmýzýn kaptanýyýz. Seyir defterini seyirciler deðil seyir halinde olan yazar. Eðrisiyle, doðrusuyla hayat bizim hayatýmýz.