Kapı, sıradan bir kelime değil üstelik çelik, altın kaplama, ahşap doğrama olmuş hiç biri de umrumda değil. İlgimi çeken sadece kapının önünde ve arkasındaki nefesler. Kapının zili, tutma kolu, üstündeki isimlik, önündeki paspas hayatın hikaye kısmı beni etkileyen "anlatsam roman olur" kısmı yani dokunuşlar.

Kapının önünde uzunca süre bekleyip, eli defalarca zile temas edip, basmaya cesaret edemeyenler,

Kapının anahtarını mutsuzsa, umutsuzca, çaresizce çevirenler,

Kapıya vardığında kalbi pır pır edenler,

Kapının ardında bomboş bir sessizlik olduğunu bilenler,

Çarparak çıktığı kapıya, başını çevirip tekrar iç geçirerek bakanlar...

Bir de gönül kapısı var herkesin rahatça açıp giremeyeceği; içeriden dışarısı, dışarıdan içerisi görünmeyen. Göz değil ruh merceği var içini hissedebileceğin o da duygusu olana, duygusuza her yer buzlu cam, her taraf beton.

En acısı da sevgisi kapılara sığmayan sevdiklerine bir daha kapı açamamak. Kapılar bir gün sonsuza kadar kapanır ama sen o kapıları ve ardındakileri asla unutamazsın.