Yaðmur, önce yüzüme, sonra gözlerime deðdi ama hiç aldýrmadým… Damlalarýn metrekareye düþüþü artýnca iyice ýslandým, biraz irkildim, biraz üþüdüm yine de boþ verdim… Sonra sesini dinledim, sanki dinlendim, dinlendikçe adýmlarýmý bir týk daha yavaþlattým. Yürüdükçe, damlalarýn içime iþlemesini saðlamak için hýzýmý az daha düþürdüm. Bir su birikintisini seyrettim, sonra kalbime düþen her damlanýn içimde damar damar yayýlýþýný…

Bu aðzýný burnunu kýrdýðým hayat, artýk kulaðýmýn içinde kalmýþ bir uðultundan ibaret. “Peki öyleyse niye bu toprak kokusunu hem sevip hem özlüyorum?” diye bir kez daha sordum kendime, buna da sessiz kaldým. Aslýnda cevabýný bildiðim sorunun kendisine hesap vermek istemedim. Bir sürü cevap vardý aklýma yaðmur damlasý gibi düþen, sorularý bilmek cevabý bilmekten daha zor gelmiþtir belki de bünyeme… Geceleyin parlayan bir ýþýkta seyrettim balkonumdan. Kurgulanmýþ, saçma-sapan hikayemin esas kahramaný olarak, kurgulamaya çalýþtýðým hikâyemde bugün hangi kahramaný oynasam diye rol beðendim kendime. Binlerce kez sahnelenen bu oyunun ortasýnda yine bir sürü soru gelince aklýma, oyundan da bile isteye attýrmaya çalýþtým kendimi. Þu dünyadan gizlenmeye bir yer bulamadým, bir örtünün altýna sýðýndým.. Yenilgimin, yenilmiþliðimin o ulu zaferini yaþadým gönlümce.. Sorusunu unuttuðum bir sürü cevaba karþýlýk, üstüme gelen yeni sorulara yine kendi cevabýmý aradým ama bu sefer de kelimeleri birbirine karýþtýrdým…
“Bu cevaplarýn hiçbiri benim deðil ki zaten” dedim.
Kendi içimde kayboldum sonra, yýðýlýp kaldým gecenin karanlýðýnda, “içine doðduðum dünya bana ne kadar yeter” dedim, yüreðim ölmeye ne kadar yeter… Bu sefer ki gecem, alýþýldýk gecelerimden daha karanlýktý ve sabah çok uzaktaydý… Hayat bir cümle, bende “belirtisiz nesne” gibi kimsenin ilgilenmediði o yerde kaldým. Daha hýzlý ölmek, daha hýzlý yürümek ve bir an önce bulmak istedim de ben yaðmurda koþan bir adam deðildim…

***

Uykuya dalmak üzereyken biri dürttü beni gece gece… “uykularda kaybolamýyorsan yollarda kaybol, bugün kendin diye bildiðin ne varsa hepsini býrak gel” dedi.
“Kaybolmak güzelde buna hangi yol deðer” dedim,
“tek bir yol var zaten” dedi… Önce kendimle vedalaþtým sonra kendim bildiðim ne varsa… “Gerçekten taþýnamayacak kadar aðýr mý?” dedim, bensizde devam eden dünyayý seyrettim penceremden ve bir süre daha sustum, þimdi susmaya da alýþtým…

Güneþin denize gömüldüðü her gün ben de yollardayým gayri… Attýðým her adýmda, motosikletimin tekeri her turu tamamladýðýnda, ne kadar geride olduðumu idrak edip anlayarak… Güneþ için aya, sabah için geceye yürüyorum artýk. Güneþi arayan ýþýksýz pencere oldum, þiirlerin bile geçmesine izin vermedim bu pencereden, masallardan da iyice sýkýldým. Kendimi sürgüne gönderdim, biraz yabancý biraz uzak olmak için, belki birazda ölmek için…

Bilmediðim þehirlerde bildiðimiz þarkýlarý söyledim. Baþkalarý için yaðmurda umarsýzca yürüyen biriydim belki ama umarsýzlýðým yaðmura deðildi hiç bir zaman. Onlarýn anlatmak için yaptýklarý savaþlarý vardý benimse; “sizinkisi aklýyla kalbini buluþturamayanlarýn iþidir” diye baþlayan çok bilmiþ kelamým, hitamým…

Ýnsan yaðmurda neden koþar? Islanmamak içindir herhalde deðil mi? Bu sorunun cevabýný da hiç anlayamadým. Hatta yaðmurda koþanlarý ne zaman görsem, kýlýcýmý “gölgelerin gücü adýna” diye kaldýrdýðým o günlerim gelir aklýma. Hiç sebepsiz ortalýkta düþmaným kim, niye savaþmak zorundayým, bunu bana kimler öðretti diye hiç bilmeden, düþünmeden aylak aylak gezinirdim. Kimseyi bulamazsam nazýmýn en çok geçtiði arkadaþýmý düþmaným ilan ederdim. O’da her þeyden habersiz kýlýcýný kuþanýr baþlardý benle ne için savaþtýðýný bilmeden savaþmaya… Ezberlenmiþ ne kadar cümlelerimiz varsa hepsini savururduk birbirimize, kýlýcý en iyi kullanan deðil cümleleri en iyi ezberlemiþ olan kazanýrdý ya da kazandýðýný sanýrdý…
Bir kaybedeni varsa ve adý savaþsa kim kazanmýþ olabilirdi ki?…
Hepsine; “oyun ve eðlenceydi iþte” dedim!
Yaðmurda; ýslanmayý, damlalarýn içimdeki yangýnlarý söndürmesini umarak, aðýr adýmlarla yürümeyi seçtim.
Þimdiyse; savaþmanýn saçma, kazanmanýn ise anlamsýz olduðu zamanýn alt kenar orta noktasýnda yaþamaya çalýþýyorum…
Þu hayat dediðimiz ve her gün elimizde olmayarak kalkýp nefes aldýðýmýz zaman diliminde yaþýyor oluþumdan baþlayýp, bir türlü istediðim gibi bitiremediðim bir hikâyeden ibaret iþte…
Ne baþlatmak elinde insanýn ne de bitirmek. Ve o yolun sonunu seçebilmek mümkün deðil…
Þimdi yaðmur biraz daha hýzlandý, adýmlarýmý biraz daha yavaþlatýyorum…
Fransýzlarýn tabiriyle : “mettre la vitesse” vitesi bir’e takýyorum.

Kalýn saðlýcakla…