Kocaman ve kalýn bir kitabýn bir, bilemedin iki sayfalýk boþluðu... Zihninin ve yüreðinin olmayan büyük boþluðu.. Defterin tam bu sayfasýnýn boþluðu... Hepsi gerçek, hepsi geçici. Bir an sonra defter dolacak, zihin boþalacak... Dolaylý olarak kitabýn sayfalarýnda boþluk kalmayacak.. Yürek mi? Yürek bilinmez...
Ama boþ zihin yerini elbet gelecek sonlu bir uykuya býrakacak, ne zaman ki bu sayfalar dolmuþ olacak...
:
Kelebek kanatlarýný çýrpar melekler. Kýzýl ve kývýrcýk saçlarý, beyaz ve geçen parlak yýllarýn ýþýðý altýnda yýpranýp eskimiþ giysileri vardýr onlarýn. Gözleri neþeyle parlar, ipince yüzleri gibi... Ve yine ince, uzunca, zarif bedenleri gibi...
Sonsuz þarkýlar söyler melekler. Huzurun doruk noktasýndan da ötelere ulaþan notalarla ezgiler mýrýldanýr, melodiler yaratýrlar. Sözlerin ölçülemez derinliðinde görmüþ geçirmiþ ve daima eskinin güzelini anan gözlere sahiptirler.
Bu gözlerin derinliði de ölçülemez, parýltýlarýndan bütün anlamlar çýkartýlabilir.
Erkeði veya diþisi, ebedi huzurun bulunduðu yerlerde, sonsuza doðru kelebek kanatlarýný çýrparlar hep. Kanatlarý kýzýl tonlarýnda, siyah ince þeritlerde ve her biri apayrý ve benzersiz olan süslemeli desenlerle bezelidir.
Onlarýn görevi sýnýrlý dünyanýn sessiz ve sonlu sakinlerini sonsuzluða ulaþtýrmaktýr. Çaresiz bir biçimde bitmeze adým atan þaþkýn bir canlýya özlemini unutturmaya çalýþarak, anlayýþla yaklaþýrlar. Elinden tutar ve baðýrlarýna basarlar, ona elbet gelecek olan sonun gelmiþ olduðunu, bunun yepyeni bir baþlangýç olduðunu açýklarlar gülümseyerek.
Dudaklarýnýn mutlu kývrýmý, biçimli dudaklarýný daha da güzel kýlar. Bir kanat çýrpýþlarý bir ömrü renklendirecek kadar umut doludur. Umut, mutluluk onlarýn hayatlarý ve hayat kaynaklarýdýr. Ýkisine sahip olan yaþar, olur. Sahip olamayan ise kocaman bir hiçlikte yerini her þeyin en baþýndan almýþtýr bile.
Hayat kaynaðý hayatlarýnýn ta kendisidir meleklerin. Bu nedenle de olaný onlara sahip, ayný zamanda sýnýrsýz, ebedi, ölümsüzdür de.
.
Denizler ise engindir. Dev dalgalarýnýn gücü dünü sarsmýþtýr, bugünü sarsýyordur ve yarýný sarsacaktýr. Ýçindeki nice varlýða can vermiþtir deniz, dýþýndakilerin canlarýný almayý ise pek iyi bilir ama. Dibine batýrdýðý geniþ uygarlýklar ve kültürler, savaþlar ve karanlýk ve aydýnlýk geçmiþler, artamayacak kadar çok olan derinliðine daha da zengin bir anlam kazandýrýr, kazandýrmýþtýr, kazandýracaktýr o devasa dalgalar sayesinde.
Kanatsýz her canlýnýn uçmanýn dayanýlmaz hafifliðini tattýðý bir yerdir denizlerin dipleri, dalgalarýn uçlarý ve kökleri.
Ama o enginlik öyle etkiler ki canlýyý zaman zaman, gücünün önünde kendi hayatý önemsizleþir kiþinin adeta. Bu yüceliðin karþýsýnda deðersizliðine tutunur yaþamýnýn ve kendini gücün derinlerine salar. Yüceliðin içine kendini salýþ sýnýrlý bir hayatýn sonunda son bulur. Nefes kesilir ve engin derinlik artýk ölüme sahip olan ölümlü için görünmez olur...
Orada olsa bile artýk ona görünemeyen enginlik, dalgalarýn yani kendi benliðinin hýþýrtýsý içinde aðlýyordur o sýrada. Böyle bir güce ait olmanýn, böyle bir yüceliðe sahip olmanýn ve alýnan her canla yüreðinde açýlan derin yaralarýn verdiði acý da o güç kadar büyüktür, büyük olmuþtur ve büyük olacaktýr çünkü..
...Dünün, bugünün ve yarýnýn dalgalarý, dýþardan aldýðý canlarý içindeki sýnýrlýlara vermeye devam edecektir..
Ve o güç verilen son nefesin sonrasýnda ne yapmýþ olursa olsun kývrýlýp bükülüp biçim deðiþtiren dalgalarýyla çoktan bir caný daha kapmýþtýr bile... Ne kendisi, ne de bulutlar... Ne de bulutlar gözükmüyordur artýk, bir çift göze daha.
..
Bulutlar... Olanlardan habersiz ve olanlara ilgisizdir. Geniþ kucaklarýný açtýklarý kelebek kanatlý meleklerin mutlu tatlýlýðý en acý günlerinde bile onlarla beraber kalmýþtýr çünkü. Yaþanan küredeki, dünya denen o yerdeki her þeyin sonluluðunu ölümsüzlerden öðrenmiþ, her þeyin bitmesi gerektiðini bilmiþ, en azgýn ve taþkýn fýrtýnalarýný hafif düzgarlarla deðiþtirivermiþlerdir kýzgýnlýk anlarýnýn ardýndan... Þimdiye kadar geçen sayýlamaz günler, aylar ve yýllar boyunca... Ve sayýlamayacak kadar çok olacak günler, aylar ve yýllar boyunca da devam edeceklerdir buna.
Þimdi ve eskiden ve gelecekte.. Artýk ve çoktan ve yakýnda bir çift göz daha bakmaz oldu, olmuþtu ve olacaktý onlara...
Ama bulutlar sýnýrsýz ömürleri boyunca sonlu, sýnýrlý öfkeleri ve ölümsüz dostlarýyla, dünün, bugünün ve yarýnýn bulutlarý olmaya devam edeceklerdi, ettiler ve etmiþlerdi.. Sýnýrlýlarý sadece görür, ölümsüzlüklerin gölgesi altýnda onlarý izlerlerdi.
Kelebek kanatlý meleklerin, ölümlüleri son nefeslerinin ardýndan yanlarýna çaðrýþýna, baðýrlarýna basýp ebedi mutluluk ve huzurla dolu yerlere götürmelerine þahit olurlardý...
Sýnýrlýlardan kimini mutlu eden, kimini etmeyen türlü türlü þekillere girer, kocaman yaþayan bir kürenin etrafýný sararlardý... Her þeye þahit ama her þeyden habersiz ve herþeye ilgisiz olarak.
...
Dünün, bugünün ve yarýnýn dalgalarý ve bulutlarý arasýnda sonsuzda sonsuzluða ilerleyen sonsuzluðun kelebek kanatlý meleklerini gördü. Denizin koyuluðunun üzerinde boþluða atmýþ olduðu bir adýmla onlara biraz daha yaklaþtý. Gelenlerei farkettiðini ve onlara saygý duyduðunu belirtmek istercesine þapkasýný baþýndan çýkarýp iki eliyle göðsünün önünde tuttu.
Nasýl olduðnu anlayamýyordu ama bir þekilde denizin üzerinde yürüyordu iþte. Sesini çýkarmadan önce önde gelenlere, sonra ardýnda, karada duran ve hüzünlü bir þaþkýnlýkla ona bakan ve ayný zamanda onu görmeyenlere baktý. Titrek titrek gülümsedi ve tekrar kelebek kanatlý meleklere döndü.
Buruk bir gülümsemeydi bu, niye buruk olduðunu bilmediði.. Ýçinden bir parça benliðinden ebediyen kopmuþ, ya da benliði içinden ebediyen kopmuþ gibi geliyordu kendisine. Uzaklaþmýþtý onunla kalmasý gerekenden, onunla kalmayý için için istemesine raðmen. Uzaklaþtýrýlmýþtý. Sonsuzluða doðru kelebek kanatlý meleklerin yanýna, dünün, bugünün ve yarýnýn dalgalarýnýn ve bulutlarýnýn bitimine gitmesinin, gidebilmesinin, gitmek zorunda kalmasýnýn ondan aldýðýydý bu.
Gözlerinin görmediði bir aný, kanatsýz bedeninin uçmanýn dayanýlmaz hafifliðini tattýðýný hatýrlýyordu. Hayal meyal.. Çok kýsa bir süre önce gerçekleþmiþ olduðunu bildiði bir þeyi hayal meyal hatýrlamak da hoþ ve buruk bir duyguydu doðrusu..
Ve birden bir þarký duymaya baþladý.. Ýçindeki burukluk ve hoþluk uçup uzaklara gitmiþti gördüðü kelebek kanatlý meleklerle birlikte. Þimdi duyduðu bu tuhaf ezgi ise, huzurdan da öte bir hisle tanýþtýrmýþtý onu iþte..
Arkasýna döndü –hala yürüyordu aðýr aðýr, adýmlar atýyordu tek tük- gözleri yaþlý, kara giysili tanýdýklarý ve tanýmadýklarý ona doðru görmeyen gözlerle bakýyordu . Huzurun doruðundan da yukarýda iken bu bakýþlarý garipsedi ve yeni dünyada yanlýzlýk duymaya baþladý.
Kimisi göz yaþlarý döküyordu sessizce, küçük çocuklar susmuþ, gözlerini yere dikmiþlerdi. Yaþlý ve siyah baþörtülü, þiþmanca bir kadýn yaþý kadar yaþlý olan yüzünü mendiline gömdü ve yüksek sesle hýçkýrmaya baþladý.
Ebedi huzurun sonsuzluðunun aidi kelebek kanatlý melekleri ise anlayýþla ona bakýyor, onu yanlarýna çaðýrýyorlardý. Sýnýrlý insan ömrü ile sonlu yaþamlardan bahseden þarkýlar söylüyorlardý.
Denizin üzerinde yürümeyi býraktý.
....
Dünün, bugünün ve yarýnýn dalgalarýnýn ayaklarý altýnda çýrpýnýþlarýný görüyor... ölümcül tehlikeyi.. ve bu ölümcül tehlikenin onu öldüremediðini.
Kelebek kanatlý meleklere bakmayý gesiyor, suyun üzerinde yürüyen kendisi ile sudaki sapýna kadar gerçek görünen yansýmasýný farkediyor, enginlerin diplerine doðru giden yansýmasýna bakýyor acý içinde... Ve yansýmasýnýn þu anki benliðinden çok daha gerçek, somut olduðunu anlýyor. Uzanan bir el... Yüzüyordu o sýrada. Gözleri biraz aralýk, aðzý kapalý, doðal olarak, týpký kendisi gibi görünüyor yansýmasý.
Þapkasý bir elinde, diðer elini kelebek kanatlý meleklere uzatmýþ olan adam yansýmasýna bakarak ellerini indiriyor. Ama hafif ve duru, ona sonluluðu anlatan seslerle bezeli þarký eþliðinde sudaki yansýmasý kolunu indirmeden, gözünü kýrpamadan, görmeden süyün üstünde taþ kesilmiþe bakýyor. Görmeden, göremeden. Gözünü kýrpmadan, kýrpamadan.
Suyun üstünde taþ kesilmiþ olan her þeyin farkýna varýyor, titriyor.
Dünün, bugünün ve yarýnýn dalgalarýnýn onu çaðrýþýný, denizin tuzlu gözyaþlarýyla hüznünü hatýrlýyor. Deniz niye hüzünlüydü? Bir can daha aldýðý için.. Siyah giysilere bürünmüþ olan sahildekiler.. Aralarýnda sevdiði biriciði, ait olduðu ve aidi olan kadýn da var..
...ölüm ikinizi ayýrana dek...
.....
Birden bire bulutlara çýlgýnca bir öfkeyle bakýyor, dalgalarýn istemeden sahip olduðu, bulutlarýn etrafýnda dolaþan, istemez istemez gücüyle kollarýný açýp onu sonsuzluða çaðýran her þeye karþý derin bir hiddet duyuyor.
Kendini yerden yere atmak, yüzünü ellerinin arasýna gömmek, saklanmak, hep saklanmak istiyor, iþte tam þuan. Ama olmuyor. Ölmek istiyor. Ama zaten ölü.
Kýpýrtýsýz yansýmasýný bir kenara býrakarak sevdiðine yani aþýðýna, sevdiklerine yani diðerlerine sonlu ömrünün bir ucundan, son kez bakýyor. Bir elinde þapkasý, seðrek saçlarýný titreten rüzgar eþliðinde tekrar elini kelebek kanatlý meleklere uzatýyor.
Durulan dalgalarýyla kýrýk kalbinin taze yarasý yavaþ yavaþ kabuk baðlýyor denizin. Dünün, bugünün ve yarýnýn engin bulutlarý sus pus uzaklaþýyorlar.
Kelebek kanatlý melekler onu alýyor ve baðýrlarýna basýyorlar, her yeni gelene yaptýklarý gibi. Göz yaþlarýnýn elbet sonunun geleceðini söylüyorlar ona, týpký ömrününkinin geldiði gibi.
O ise..
Kýsýtlý hayatýný tatlý bir bitiþle sona erdirdiðinin farkýnda, olaylarýn kendi gücüyle geliþtiðinin.. Elbet bir gün her þeyin biteceðinin farkýndaydý.
Kelebek kanatlý melekler.. Az önce denizin üzerinde yürüyen bir adam... Dünün bugünün ve yarýnýn dalgalarý ile dünün, bugünün ve yarýnýn butularý.
...Bir boþluk daha boþald nasýl olduysa, artýk dolmayý bekler.
Bir elinde þapkasýyla, ölen ölümlü, yeryüzüne doðru yorgunca gülümsedi.
Gülümseyiþinden bir parýltý doðdu, parýltý bir çift kelebek kanadýný oluþturdu. Bu doðan kelebek kanatlarýnýn tek bir çýrpýntýsýyla bir ömür daha renklenmiþ oldu.