Yeni bir öykü ha... Uzun zamandan sonra... Eh... Yazmaya başlayayim bakalım...
İşte bu kadar.

dün bugündür, bugün de dün, / yarının geleceğini düşündün bu gün...

Kelebek kanatlı melekler.. Denizin üzerinde yürüyen bir adam... Dünün bugünün ve yarının dalgaları ile dünün, bugünün ve yarının butuları.
...Bir boşluk daha boşaldı nasıl olduysa, artık dolmayı bekler.

Çevremizde kara zırhlı askerler vardı yüzleri gözükmeyen. Mızraklarını bize doğrultmuş bekliyorlardı, düşmanca bakışlarını aramızdaki miğferlerin ardından bile hissedebiliyordum...

Aleyda’yla Nilüfer birikte olmayı çok sever, beraber dolaşırlardı hep. Ve büyüklerin hiç anlamadığı oyunlar oynar dururlardı. Büyükler anlamıyordu ama... Aleyda’nın sihirli parmakları vardı...

Ayakları onu otomatik olarak sahilin sonundaki duvarın ardına, ağacın altındaki kimsesiz küçük düzlüğe getirmişti. Eskiden beraber geldikleri, yan yana oturup manzarayı izledikleri küçük düzlüğe... Sakinliği buldukları yere... Artık bulamayacakları yere.

Aslında amacım bir öykü yazmaktı. Ama biliyor musun sevgili okurum? Yazamadım bunu. Niyeyse seninle konuşmak çok daha fazla hoşuma gidiyor şu anda...

"Ruhunun bir cilvesiydi bu sana. Onları unutmuştun son zamanlarda belki de.. Ben de bilemem." dedi ses. "Sorunun cevabını kendi içinde ara." ...

Hemen mendilin içine aktılar ve orada sıkışık sıkışık oturmaya başladılar. Mendilin beklemek için daha uygun bir yer olduğuna karar vermişlerdi çünkü. Mendil pencere pervazından daha kolay yer değiştirirdi sonuçta...

Ama Josef bunu önemsemedi ve hemen pijamasının cebinde hep duran sihirli sarı ipliği aldı. Bu ip sihirliydi, iğne olmadan kendi kendine yırtılmış bayrağı dikebilirdi yani...

Doğanın uyumu ve bütünlüğü bundan ibaretti demek...

‘Yanlış bir adım atma.’ dedi adam. Ardından şapkasındaki altın gibi parıldayan ipliklerden birini kopardı, ipliği yüzüne yaklaştırdı. Parıltının içindeki odaya girip perdeyi araladı, ardındansa ortadan kayboldu..

Böyle biriydi işte Orman İneği...

Ama hayır, kız atlamıyor. Tersine, aşağı bakan gözleri artık pencereye yapışmış olan kendisine dikilmiş. Konuşmadan, yüzündeki ifadeyi değiştirmeden, gözlerini kırpmadan bakıyor uzun uzun. Sonra odasına giriyor. Penceresini kapıyor ve ışığını söndürüyor..

Vişne reçelinin tadı çok değişiktir. Çünkü sadece tatlı bir vişnenin, ekşi bir vişnenin ya da tatsız bir vişnenin tadını almayız ondan.

Her gün bir önceki gün için gelecektir... Yani 2854 de şimdi için yarın olabilir.

Çatının sonuna kadar, kenardaki su oluğu boyunca yürüdü. Sonra durdu, son bir kez arkasındaki hiçliğe, hiçlikteki çocuğa doğru baktı. Gözlerini kazağının koluna sildi. Kollarını açtı, kafasını yukarı kaldırdı.. Tekrar yürümeye başladı.. Gözlerini kapadı..

Kapıya biraz daha yaslandı. Farklı bir dünyada yaşamayı gerçekten çok isterdi doğrusu... Kapı koluna dirseğini dayayarak zile dokundu, çalmadı ama...
Ve bir anda kapının içine geçti.

Dün gibi yakın salışı Doğa’nın Kötülük’ü, / İyiliğin ve doğruluğun ve güzelliğin yokoluşu, ölüşü.

Yarattığı karizmayı çizdirmemek için kılıcını çıkarıp şatoya cool cool bakmış XVI. Prens Kurbağa. Kahramanlarla dolu filmlerdeki gibi sırtını çarpıtıp kambur durmuş. Kafasını da önüne atınca yeterince kahraman göründüğüne karar verip bir adım atmış...