Bayatladım mı ne? Düşlerim küflendi işten eve, evden işe gide gele... Düşlerimi kim döktü avcuma? Oysa mıhlamak yıllarımı almıştı yerlerine. Yıldızlar da kayıyor. Biz görmesek de büyükşehirde.

Havadan nem kapıyorum artık. Havasız yaşama kursuna gitmeyi akıletmeliydim. Kurstan kursa gitme sanatı değil mi şehirlilik?

Ciddi ciddi düşündüm, çayıma kaç şeker attığımı küçüklüğümde. Şekerlemeden sayılmak ne de koyardı bana... Şimdi ık-mık-ben çıkıyorum her sayıştığımızda hayatla. Çömlek patladı, masumiyet firari.

Yakaların acıtıcı izinden, kravatın boyunduruğuna geçişim milattan sonra kaçıncı yüzyıla rastlar? Kölelik kaldırılmamış mıydı hani rafa? Rafadan yumurtaları tokuşturunca, avcumuza dökülen: anlamsız koşuşturma, erken kokuşma ve yüzeysel konuşma!

İpini koparan geliyor gençliğin uçsuz bucaksız sanılan merasına. Oysa sınırda yaşlılık kol geziyor. Önceden kendinden büyüklere yaşlı derdin şimdi gücüne gitmesin sokakta işaret parmağıyla seni "Amca!" diye gösterenler. Ölüm de en yaşlı yaştır. Bir gün herkes basacak. Sen soğuk bir taş üzerinde uzanırken topluca kutlanacak...