Pazar yerindeki sepetinden sızarak uzaklaşan kobrayla, kervandan kaçan deve şehrin dışında, çölün başlangıcında karşılaşmışlar. Yılan devenin tabanından ürkmüş, deve ise, yılanın dilinin ucundakinden. Az sonra ikisi de, dönüp dönüp geriye baktıklarından birbirlerinin tedirginliklerinin aynı olduğunu anlamışlar; “arkamızdan gelen var mı?”

Tek çıkışlarının “çölün diğer tarafı” olduğunu ikisi de biliyormuş; tecrübelerine güvenen deve, “ben çölü geçebilirim” demiş. “beni de al sırtına... ne sırtına, hatta başının üstüne al. Birlikte geçelim şu çölü... Beni başının üstüne alırsan, hem daha uzağı görmene yardımcı olabilirim hem de yanına arkadaş olurum.” Demiş, yılan. Deve, tedirgin bir halde sormuş, “Ama sen bir yılansın!.. Ya, yarı yolda beni sokar, öldürürsen?..” Yılan kendinden emin ve rahat, “Olur mu hiç? Beni başının üstünde taşıyan birini nasıl sokarım. Hem, seni sokarsam kendimin de öleceğini bilmeyecek kadar aptal değilim. Evet, ben bir yılanım, zehirim çok güçlüdür. Ama ben, neyi nerede yapacağımı bilirim. Kaldı ki, seni sokmamın bana hiçbir yararı olmaz. Çünkü, seni yiyemem. Biz yılanlar, yiyebileceğimiz avları sokarız. Bir de, bize saldıranı.” Demiş. Yılanın bu yanıtı aklına yatan deve biraz daha rahatlamak adına sormuş; “söz mü?”... “söz” deyince, yılan, “hadi bakalım geç başımın üstüne, birlikte geçelim şu çölü arkadaşça” demiş.

Yılan, hızla tırmanarak devenin başının üstüne oturmuş ve yola çıkmışlar. Çok çabuk da kaynaşmışlar. Deve, hörgücündeki stoklarından diline uzattığı ıslaklıkla yılanın ağız kuruluğunu gidermesine ve karşısına çıkan böcek türü şeyleri ayağıyla ezerek, karnını doyurmasına yardımcı olurken, yılan da, devenin göremeyeceği yerlerdeki çalılıklardan deveyi haberdar ederek karnını doyurmasına yardımcı oluyormuş.
Hatta, yolculuğun bir anında, yılan çölün ortasında bir su birikintisi ve etrafında gölgesinden faydalanabilecekleri ağaçların olduğunu haber verince deve bile hayretler içinde kalmış, “yıllardır bu çölü aşıp dururum da, burada böyle bir yer olduğunu hiç bilmiyordum, sağ ol yılan kardeş” demiş.

Aralarında oluşan bu dostlukla yolculukları, sorunsuz olmanın yanında neşe içinde devam ederken deve, yılların tecrübesiyle, yolun yarısında olduklarına kanaat getirmiş olmalı ki, “Eee, bak dostum, benim dayanıklılığımla, senin gözcülün birleşince nasıl da yolu yarıladık” deyince, yılan, hemen deveyi boynundan sokmuş.

Aldığı zehrin darbesiyle yer yıkılan deve, sayılı nefeslerini hızla tüketmeye başladığında, yaptıklarına pişman bir yüzle yılana, “Neden yaptın?.. Hani söz vermiştin?.. Şimdi ikimiz de öleceğiz!..” demiş. Yılan, muzaffer bir edayla dilini dalgalandırdıktan sonra deveye, “Seninle yolculuğumuz buraya kadar... Gerisini ben yalnız da giderim... Bütün bir yol boyu sana gözcülük yapacağımı sanmakla, yanıldığını öğrenmiş oldun sen de... Her şeyi kestirebilirsin ama bir yılanın ne zaman ne yapacağını asla!.. Bir yılanın, ne zaman, ne yapacağını bir yılandan başkası bilemez.” Demiş. Yılanı dinleyen deve güçlükle, “Bir daha yılanla yola çıkmak mı?” dediğinde, yılan gülerek, “Öğreniyorsun ama, geç öğreniyorsun... Aslında sen de insanlar gibisin; her bir şeyi yaşayarak öğrenmek istiyorsun ama bu uğurda bazen de ölebileceğini bilmiyorsun...” demiş... Deve de, “Aynı senin gibi!” dediğinde, yılan hayretler içinde sormuş, “Nasıl yani?” Deve, “Sana şaka yapmıştım, yolun yarısı demekle. Dostluğun, arkadaşlığın o kadar çok hoşuma gitmişti ki, ben de böyle bir dostluğun bitmemesi için yolu uzatıyordum. Daha yolun dörtte birini bile gitmedik.” Demiş ve eklemiş, “Ama yanılmışım. Hem yılandan dost olmayacağını öğrendim, hem de yılanla şaka yapılmayacağını...” Yılan ise üzgün bir halde, “Evet, ben de bir şey öğrendim; O da, dostluğun ne demek olduğunu.” Demiş ve eklemiş, “ama artık çok geç...”

O.L.Boya