Bazen diyorum ki;bir gün çýkýp gelsen bütün gemilerinle kuþatsan denizlerimi,iþgal etsen her yanýmý,savunmaya geçmeden sallasam beyaz bayraðý,görsen nasýl esir düþtüðümü gözlerine,bir daha bakmasan yüzüme öylece sussan.Bense kimseye hissettirmeden verdiðin nefesi çeksem ciðerlerime.Beynimin en ücra köþelerindeki þarteller atsa kararsa gözlerim ve çýkýp gelsem kapýna,tutsam ellerinden sonra delice koþsak tek kelime etmeden,dursak bir çiçekçinin yanýnda,o anda çiçeklerin nasýl solduðunu görsen ve otursak sahil kenarýna...Hala konuþmasak içerken demli çayýmýzý,martýlara simit atsak,dizlerimin üstüne çöküp kapansam ayaklarýna öylece bakýþsak,o taçlanmýþ alnýnýn ortasýna bir buse kondursam ve ayrýlsak ama tek kelime konuþmasak.
Bazen diyorum ki uzaktan uzaða baðýrsak;sen beni duymasan bense sana koþan ayaklarýmý zincire vursam,ne sesin gelse ne kokun,gözlerinden uzak yaþasam bu kentte bir gün döneceðini bekleyerek.Kafa tutsam hayata,geceleri yastýðýma sarýlsam,konuþsam duvarlarla ama sen hiç olmasan,son nefesimi verene kadar kendimi avutsam.Derken bir tabut görüyorum caminin bahçesinde,etrafý kalabalýk;siyahlar içinde insanlar,göðüslerinde bir resim,bir delikanlý bekliyor elleri tabutun üstünde,parmaðýnda yüzük üstelik ben yaþlarýnda,duyuyorum ki yeni evlileri ayýrmýþ ölüm,tükeniyor kelimeler o anda düþünüyorum ki ölüm uzaklýklardan daha beter.
Artýk diyorum ki gelme sen;uzaktan uzaða seveyim,kapansýn sana giden yollarým,düþlerimde kal,bedenimde kal,dýþarýda yaðmur var sýzma yüreðimden,bilme seni sevdiðimi yaþarým tek baþýma nasýl olsa herþeyin sonu varken...