Ýçimde kocaman bir boþluk hissediyorum. Yaþým ilerledikçe geniþleyen bir boþluk bu. Giderek derinleþiyor da. Neden böyle hissettiðimi bilmiyorum. Bazen kendi içimdeki o boþluða düþmekten korkuyorum. Düþünüyorum uzun uzun çoðu uzun yolculuklarým da ve geceleri.

Yaþadýkça önümde kocaman görünen engelleri atlayýp geçmiþ olmak mý ben de böyle bir boþluða neden oldu? Yoksa yeterince paylaþýlamamýþ þeyler mi? Yeterince hayatýn içinde deðilmiþim gibi bir duyguya kapýlýyorum bazen. Ellerimi uzatmýþým ama tutamamýþým gibi.

Böyle bir duyguya ilk defa kýrlarda yürürken kapýlmýþtým. Hep gittiðim yüksekçe bir tepede çanak çömlek kýrýntýlarýna rastlamýþtým. Etrafý iyice inceleyince oranýn çok eski bir yerleþim yeri olduðunu anladým. Topraðýn altýnda yatan bir þehrin üstündeydim belki de. Yok olmuþ bir yer… O gün bir yýldýz çaktý kafamda. Hiç olmamýþ gibi olmak! Týpký üzerine bastýðým tepede bir zamanlar yaþamýþ olanlar gibi.

Hayata çok yanlýþ bir yerden mi baþladým acaba? Mülkiyetin anlamsýzlýðý bu kadar kafam da yer etmiþken nasýl oluyor da hayatýmý mülkleþme üzerine inþa ediyorum! Hayatýmý anlamlý kýlacak gerçek gayeyi bulamadýðým kesin. Eðer bir nebze bulmuþ olsaydým bu boþluk böyle bir koca yarýða dönüþmezdi.

Yoksa yeterince aramadým mý? Hani çarþýdan ilk gördüðünü alýp ta sonra gözü çarþýda kalanlar gibi. Elindekinden bir türlü tatmin olamayanlar olur ya onlardan. Bu bir tatminsizlik mi? Kurduðum hayatý sorgulamak için çok mu geç kaldým? Veya kazandým dediklerime karþýlýk kaybettiklerimi mi görmeye baþladým þimdi…

Geçen gün bahçede oturdum. Serçeler, sýðýrcýklar, ala kargalar, karakargalar, üveyik kuþlarý hep oradaydýlar. Nasýlda eþeleniyorlar yeni kazdýðým bahçenin içinde. Hepsi börtü böcek peþindeler. Biraz da ekmek kýrýntýsý attým. Bahçe kuþlarýn bayram yerine döndü. Sað elimin üzerine konmuþ bir uður böceði, paçamdan yukarý çýkmaya çalýþan karýncalar. Topraðýn kokusu ve yabani otlar…

Hayat bu kadar basit ve güzelken ben ne yaptým? Bir serçeye imrenen ben gerçekten ne yaptým?