Ne hikmetse
Hiç beklemiyordum

Zira
birkaç gün evvel ziyaret
ettiðim diye seviniyordum

Refikamý
mahzun býrakan lisanýný
hicran içinde dinliyordum

Sevgi
ve muhabbetin izlerini
gözyaþlarýndan süzüyordum

Fedakarlýk
adýna ne biliyorsam
onun þahsýnda ibretle izliyordum

Anne sevgisinin
bahþettiði þefkat
kitabýný þehrediyordum

Gelen
bir acý haber üzre
nedense titriyordum

Kayýn
validem hizmet
ehli bir nisa idi

Muhabbet
ve sadakatin en zarif
temsilcisi olan mürebbiye naifiydi

Misafir için
gönlünü koþulsuz
hasreden bir nefesti

Her
endiþesinde umut
serdeten deruni bir sezgiydi

Rahatsýzlanmýþ,
hastaneye kaldýrýlmýþ
vaktin müþahidiydi

Ne kadar
sabrý varsa, kanaatin
vecdinde ki bir edeb-isakineydi

Büyük
bir huzur içinde
ruhunu teslim etmiþ

Tertemiz
bir kitabýn müellifi
olarak ömrünü bitirmiþti

Geriye kalan
kim varsa, hicran ve
hüznün en bariz sakiniydi

Býraktýðý
izler kadar umudun halinde
ki þevkin dillenen naibiydi

Neyi varsa
ihsan için bekleyen
bir ruhun feyz abidesiydi

Kimseyi
kýrmayan, her nefesin
gönlünü alan bir faniydi

Dün
itibarýyle saat onbir
otuzda ruhunu teslim etti
Dorst nefeslerin
niyazý hepimiz için geçerliydi



Mustafa CÝLASUN