Yuzüm
yok anlatmaya
Derd-i gamýyla yanmak
için dinmeyen ah u figana


Titreten
narýn seraplaþan insicamýyla,
aðlatan hicran yarasýyla


Nasýl
hakkým bilirim,
edepten ari bir nefesim,
ihlas için yitiktir hýçkýran vecdim


Çaresiz
döküldüm yollara


Vesilelerin
sýrrýndan nüksedecek
bilmem ki nedir bahtýma


Sabýr azýðým,
kanaat sukutum olunca,
nefs çeresizdir hakikat yolunda


Ýman ne bekler,
azim bahþedilen en büyük deðer,
zafiyet ne eker, aþk baðýnda


Gel diyen
kimdir, neden sessizdir


Dilin
hasretmediði hakikati hal
ancak anlatýnca rikkat kesilir


Ruh o vakit
hangi darýn ikliminden,
vicdan vaktin mizan dilinden midir


Aþk kalbin nasibi,
ruhun naibi, aklýn hakikati
þehreden vecdinden söz eden iradedir


Ne zaman hayýflansan
Nazý hale bulaþtýrýp hýçkýrýrsan,
hevesin umut sanýrsan


Fani olana
tevessül edip, ruhundan ve
kalbin vecdinden uzak bir cansan


Hiç durma,
yakacak ateþ için sýzlanma,
inþirahýna hasret kaldýðýn aþký anlasan


Akýlda,
dinde bazen uzaklaþýr
Ruhunun aidiyetine vakýf
olmayana hangi vecd yakýþýr


Müddet-i nefes
aþka muhtactýr, aþk hak
ve hakikat adýna açýlmýþ kapýdýr


Gözyaþý latiftir,
hissiyatýna heba etme, kalbi
olmayan her neyse tevessül etme cefadýr


Kuþlar gibi tuzaða düþme
Akýl ve iþtiþareden vazgeçip
sefillik zerkeden heyecana yenilme


Feraset
kalbin nazarýndan nükseder,
idrak ruhun yetisidir, hangi vakte davet eder


Aman deyip
avuntuyla bilenme,
nefs tatminsizdir, kalbi
lekeleyen sefih bir vakittir, eza biçer


Mustafa CÝLASUN