Gece yoldan geçen arabalarýn camlarýndaki yansýmalar gibi düþünceler; anlýk, buðulu, belirsiz.. Arabalar hýzlandýkça baþým dönüyor, sarhoþ oluyorum. Sarhoþ olmanýn en ucuz yolu bu olsa gerek.. Parasýzlýðýn getirdiði bir avuntu mu yoksa sarhoþluðun getirdiði bir saçmalama mý bunlar bilmiyorum. Az önce aynaya baktým, saçlarýmý düzelttim. Þimdi kelimelere bakýyorum, ruhumu görüyorum. Düzeltemeyeceðim bir þey, olduðu gibi kabullenip, benimsemem gereken bir parçam. Parça?.. Ruhum mu benim bir parçam yoksa ben mi ruhumun bir parçasýyým? Her iki durumda da sorulmasý gereken yegâne soru; Ben kimim, neyim o zaman.. Bir bütün olmadýðým kesin! Ayrý parçalardan oluþtuðumu, farklý yargýlarýn kendimce olan doðruluðuna tamamen inanmamdan anlayabiliyorum. Her yargýnýn birbirine etkisi, her etkinin benzerlikleri ve ayrýlýklarý var. Acaba kendine bir ad koymak, bir mantýk sistemine oturtturmak, sonsuz bir döngü, anlamsýz bir kesinlik çabasý mý?