Bir öfkeye mi yenildik
Nasýl bir zan içinde yýllarýmýzý tükettik
Kimseyi dinlemek istemedik, önyargýlarla hýþýmla yürüdük
Hr vakit bahane ürettik, ruhumuzu kasten niçin hapsettik, kalp dilini öðrenmedik



Anneme bakardým, garipti
Babam ha keza sanki dünden kalmýþ bir hazindi
Etrafýmda temaþa ettiðim konu komþu kendi dertlerinde kimsesizdi
Ne kalp ve ne de ruh adýna bir kelam duymak ve hatta hassassiyeti nasýlda yetimdi



Ýnsan olabilme yetisi azdý
Adeta geçim derdi en önemli þiardý, neticesi azaptý
Ne din ve ne de devlet hakkýyla anlaþýlmýþ bir anlam olmaktan uzaktý
Duygusallýk ve mecburiyet hissi ve “nederler” korkusu en önemli oldu ve kanaattý



Sevi ve sevda bir masaldý
Hakkýyla anlamak ve anlaþýlmak umudundan uzaktý
Ruhundan vazgeçen, bedenin ihtiyacý için hakký ve hukuku talan edenler vardý
Ýnsan edebi ve erdemi yok sayýnca, canavarlaþmak en makul çabaydý, elbette zaaftý



Güç ve kuvvetin yegane sahibi
Hak ve hukukun en zarif naibi insan iken, nerede kaldý hassasiyeti
Çünkü insan “iki kez doðar” derken arifler, bu hikmetin altýný bizzat çizmek içindi
Kalbi ve ruhi manada kemale ermeyen, nefs-i emmareden sarfý nazar etmeyen can çirkindi


Ýnsan, kitab-ý celilin kendisi olmalý
Her halinde edep ve hayanýn en latif tezahürü bulunmalý
Kalbinin nazargah olduðunu ibadet ve ihsanýyla bir derviþ gibi yaþamalý
Arif ve ilim ehlinin derslerini ihmal etmemeli, yaþarken ölmenin erdemine gönlünü adamalý



Mustafa CÝLASUN