Bir kuþ olup uçsam
Nerede bir yüreði yanan var, sessizce melalini okusam
Yüreðinin derinliklerinde yatan hicraný, bir çýrpýda alýp çýkartsaydým
Halini huzura kavuþtursam, kalbini sürur ile barýþtýrsam ve sonra kanatlansaydým


Kalbimi ne vakit açsam
Ruhumdan nükseden hüznü güfte yapýp okusam
Boyun büken, hasrette biten, çaresizlikte inleyenin derdi gamýný anlasam
Bir deva adýna ömrümü vakfedip, rýzanýn ikmali için cehtle yarýþsam ve itminan olsam


Ey hiç görmediðim ve hissettiðim
Bilmem ki nedir derdin, bir burukluk içinde çekinensin
Neden umutlarýna güvenmezsin, nasibin vaktini ve hikmetini ihmal edersin
Üzülmen, melülleþip gözyaþlarýný gizlemen, içine sýzý býrakan kederi niçin beslersin


Urfa’yý, Adýyaman’ý, Mardin’i gezdim
Derdi gamý, çileyi, sabrý orada yaþayanlardan öðrendim
Meðerse ne kadar bencilmiþim, olanlardan habersiz serkeþ bir cahilmiþim
Onca meþakkate ve mecburiyete raðmen, gönülleri ne kadar zarif ve temiz hissettim


Urfa’da balýklý gölü seyrettim
Bir hüzün içimde anlatýlan hikâyeleri dinledim
Sýla gecelerine iþtirak ettim, yanýk sesli sazendelere refakat ettim
Gecenin bir yarýsýnda, yine yalnýzlýðýn derin sularýnda tefekkür etmeye niyetlendim


Adýyaman’ý görmeyi diledim
Nemrut daðýndan güneþin doðuþunu izledim
Derin bir hüzünle göçüp giden nesilleri sessizce yâd ettim
Þehrin ne kadar hizmete aç olduðunu fark ettim, burada yaþayanlarda insan dedim


Mustafa CÝLASUN