Bilmiyorum ki nasýl olacak
Akýl, izan ne vakit halimin insicamýna acýyacak
Vicdaným bir ömür mü sýzlayacak, sine narlaþýp, umutlar mý solacak
Gönül ne zaman hicranýnýn hasretinden kurtulacak, ruhum huzura kavuþacak


Beni benden alan bir hal var
Sessizliðin yalnýzlýðýna sevk eden hüzün içimi yakar
Dil susar, göz þevksiz bakar, nereye el atsam, bir yapraða bakýp aðlasam
Hazanýn kuþatan efkârýyla yol alýp, ummanýn serencamýna dalsam ve hýçkýrýklar býraksam


Sen bilmiyordun, susuyordum
Kalbini incitmemek için acýyla sabrediyordum
Her ne söylesen boyun büküyordum, kalbimi nasýl incitiyordun
Kabalýðý ve nadanlýðý sevmiyordum, gözyaþlarýmla yetiniyor, umut besliyordum


Sevmenin ne demek olduðunu biliyordum
Gönül lisanýyla melalini þerh etmeyi diliyordum
Fakat ne yapsam, hangi devaya tutunsam sen istemiyordun
Ben çekiniyordum, masumca bir ümidin nefesinde eriyordum, sabýrla bekliyordum


Bilmem ki nasýl bir sürgünün hýþmýndayým
Prangalara vurulan hissiyatýmla yastayým, sanki devasýz bir hastayým
Ben sustukça sen sabrýma yükleniyor, kalbimi viran ediyordun, ne kadar sefih görüyordun
Bazen insan olduðumu unutuyor vehmine kapýlýyordum, hangi teselliye baþ vursam anlamýyordun


Artýk çaresiz boyun büküp
Sana olan umudu yitirdim, ne kahýr ve ne de isyan ettim
Bahtýma düþen nasibe bel baðladým, her hicran perdesi açýlýnca ürperdim
Sürgün olan bu sevdanýn çilesine bir ömür vakfettim, sineme nakþeden izleri silmedim


Mustafa CÝLASUN