Yaram çok derin
Ne zaman ellerimi yüreðime koysam
Hicran deryasýna kapýþýp, sessizliðin sahillerinde aðlasam
Gecenin her lahzasýnda titreyen yüreðimin tellerinin nidasýný bir bir anlatsam
Her hecesini güfte yapsam, gönüllere yazýlmýþ bir besteyle divana çýksam ve bir nebze rahatlasam


Anlatýlmýyor
Gönül kitabý ne kadar hazin yazýlýyor
Ömür sayfalarý yaþarken açýlmýyor, ölüm ne kadar fark ettiriyor
Bir seromaniyle defin iþleri devam ediyor, nihayet kabrin hasreti bitiyor
Talkýn veren imam, ruha sesleniyor, tembihleri sýralýyor, insanlar niye þaþkýnlýk yaþýyor


Beden topraða bürünüyor
Kefen ne kadar tene nüfuz ediyor, ibretler baþlýyor
Býrakýp giderken, imamlar Kur’an kýraat ederken, sanki baþkasýna sesleniyor
Keyfiyet ve nefsanîlik bu kadar revaçtayken, mezarlýkta dahi sýfatlar öndeyken aðlayasým geliyor
Be adam edep ya hu diyesim geliyor, hangi imtihandan ve irfandan söz etmem faide kesbe diyor


Yanýk bir sevdasý vardý
Sabah akþam sayýklardý, hiç anlatmaktan býkmazdý
Ne vakit söz etse, derinlere gider, sanki baþka bir iklimde yaþardý
Hasreti ne kadar acýydý, hüzün sokaklarýnda hancýydý, ne vakit yalnýz kalsa büyük sancýydý
Olur, olmaz vakitte kapýyý çalar, mahcup bir eda ile gözlerime bakar, adeta medet uman sýzýydý


Dinlerdim, sabrederdim
Elimi ayaðýmý iþten çeker, samimiyet gösterirdim
Sevdasýna derin bir hürmet besler, gýpta ile halimin sefilliðine gülerdim
O kadar kitap okurdu ki, hangi suali sorsak muhakkak bir ve birkaç cevabý olurdu, hiç yüksünmezdi
Ve fakat çileyle barýþýk yaþamayý, ince hastalýðýna raðmen þikayette bulunmamayý baþarýrdý, kahretmezdi


Mustafa CÝLASUN