Ömer Seyfettin, Türk edebiyatýnýn önde gelen isimlerinden biriydi,sade bir dille yazdýðý hikâyeleri çok sayýda okuyucu tarafýndan beðeni ile okunmuþtur. Bir taraftan Batý edebiyat ve kültürüyle de yakýndan ilgilenmiþ;bir taraftan da Türkçülük akýmýnýn da en önemli savunucusu olmuþtur.
Ömer Seyfettin, hikâyelerini Genç Kalemler ve Türk Yurdu dergilerinde yayýmlamýþtýr. 140 kadar hikâyesi vardýr. Hikâyelerinde çok sade bir dil kullanmýþtýr. Günlük konuþma dilini kullanmýþtýr.
28 Þubat 1884 tarihinde Gönen’de doðdu. Öðrenimine Gönen’de baþlayan Ömer Seyfettin, Ayancýk’ta ve annesiyle birlikte geldiði Ýstanbul’da Aksaray’daki Mekteb-i Osmaniye’ye devam etti. Eyüp’teki Baytar Rüþdiyesi’ni bitirip asker çocuðu olduðu için Kuleli Askeri Ýdadi’sine yazýldý (1893). Bir müddet sonra da Edirne Askeri Ýdadisi’ne naklolarak öðrenimini burada tamamladý. Daha sonra Ýstanbul’da Mekteb-i Harbiye’ye gelen Ömer Seyfettin, piyade mülâzýmý sânisi rütbesiyle buradan mezun oldu.
Ýzmir’de Teðmen (1903-1910), daha sonra da üsteðmen olarak Rumeli’de görev yaptý (1908-1910). Askerlik’ten ayrýlýp Selanik’e gelerek, Genç Kalemler Dergisi’nde yazmaya baþladý. Balkan Savaþý’nda tekrar subay olarak orduya döndü. Yunanlýlar’ýn elinde bir yýl kadar esir kaldý. Esareti sýrasýnda da öykü yazamaya devam ederek bunlarý Halka Doðru, Türk Yurdu ve Zakâ dergilerinde yayýmladý. Ýstanbul’a dönünce ordudan ikinci kez ayrýlýp, ölümüne kadar Kabataþ Lisesi edebiyat öðretmenliði yapan Ömer Seyfettin, 6 Mart 1920 tarihinde Ýstanbul’da öldü.
Eserleri:
Hikâye: Falaka, Yüksek Ökçeler, Kýzýl Elma, Bomba, Beyaz Lale, Gizli Mabet, Bahar ve Kelebekler, Yalnýz Efe, Kaþaðý, Ýlk Düþen Ak, Pembe Ýncili Kaftan, Harem, Yüzaký, Kurumuþ Aðaçlar, Aþk Dalgasý…
Roman: Efruz Bey, Yalnýz Efe (uzun öykü), Ashab-ý Kehfimiz (“içtimai roman” adýný vermiþtir)
Þiir: Þiirler (Doðduðum Yer)
Oyun: Mahçupluk Ýmtihaný
Ömer Seyfettin'in eserlerini nasýl yazdýðýna dair bilgilenmek için onun 17 Aralýk 1917 tarihli Günlüðüne bakalým:
Dünden beri yaðan kar, her tarafý bembeyaz yaptý. O kadar soðuk ki… Küçük odamý ýsýtamýyorum. Ellerim üþüyor. Yazý yazmak caným istemiyor. Ayaklarým gürüldeyen sobaya dayalý, koltuðumda uzanýyorum… Bundan da sýkýlýyorum. Ýþte bir hafta var ki biraz fazla sinirliyim. Ýçimde on beþ senedir çýrpýnan bir ümit, bir hýrs yine canlanýyor!... Kalbimin hýzlý çarptýðýný, kanýn damarlarýmda hýzla dolaþtýðýný duyuyorum.
-Boþ oturmamalýyým!
Saðdaki kütüphanenin raflarýnda birkaç tane yarým kalmýþ roman, düzeltilecek hikâye var. Zihnimde plânýný hazýrladýðým romana baþlasam diyorum…
Bu romanýn bütün kiþileri hayalimde hazýr… Ama yazmak için hani o içerden gelen þevk (istek) eksik. Yarým saat kadar boþ sayfanýn karþýsýnda düþünüyorum. Pencereye çarpan rüzgârý, sobadaki odunlarýn gürüldemesini, komþunun bahçesinde tavuðun gýdýkladýðýný duyuyorum.
Ýçimden bir ses diyor ki:
-Þevkin yok… Sakýn yazmaya baþlama. Eserin fena olur.
-Ya ne yapayým?
-Biraz otur, dinlen.
-Yorgun deðilim ki…
-Öyleyse oku!...
Ah, ben bu sesi tanýyorum! Bu, tembelliðimin sesidir. Okumanýn tadýný benim kadar duyan yoktur sanýrým. Sýcak bir odada koltuða yaslanýp eðlenceli, meraklý bir romaný okumak… Ýçinde en keskin heyecanlarý, en sýcak gözyaþlarýný saklayan þiirleri sakin sakin, gülümseyerek gözden geçirmek!...
ÖMER SEYFETTÝN