Hayatta o kadar yalnýzsýn ki yalnýz olduðunu farkettiðin anda yalnýzlýðýn daha da artýyor. Bu insanlýðýn ahmaklýðýndan mý kaynaklanýyor yoksa doðasýndan mý bunu ayrýmsýyamýyorum ama neden her ikisi de olmasýn? Yine de kendi kuvvetsizliðinle o bütünden ayrýlmak istiyorsun –ki ahmaklýk burada- farkýna vardýðýn þeyi kabullenemiyorsun bu aðýr geliyor. Bütünden ayrýlmak istedikçe parçalanýyorsun ve o bütünün kendin olduðunun da farkýnda deðilsin. Tüm duygularýný erirken görüyorsun o yalnýzlýkta ve yalnýzlaþýyorsun. Bu da iþin tabiatý. Biliyorsun yoklaþtýðýný birþey yapamýyorsun. Oysa birkaç saat önce farkýnda bile deðildin kendinin, kendini yeni önemsemeye baþlýyorsun ki, bakýyorsun yakýn zamanda kendin diye birþey kalmayacaðýný görüyorsun.

    Sürünüyorsun et parçalarýn taþlara takýlýyor topraða bulaþýyor kanýn, kahrolasý bir kainatý içinden sýzdýrýyorsun. Süründükçe toprak sana daha sýcak ve taþlarsa daha keskin geliyor. Yalnýzlýðýný törpüleyemiyor onca çakýl taþý, deliðine varamadan yok olacak yýlan gibisin, kendini öyle hissediyorsun.
Sonra kulaðýna kemiklerini sýzlatan bir keman sesi geliyor. O kemanýn yayý kemiklerin ve ruhun bedenini atsada üzerinden bedenin yalnýzlýðý yaþýyor ve yaþatýyor kemikten bir yay’la.

    Sonra komik bir þekilde “rüyadayým ben” diye kendini avutuyorsun. Oysa sen rüyada deðilsin. Bir rüya olduðunun farkýnda da deðilsin Lanetler olsun ki kurtuluþun yok. Yani ölsen bile yalnýzsýn!!     

    Kafaný parçalýyorsun düþünmüyor olmak için ,parçalar yayýldýkça etrafa sen daha fazla düþünüyorsun yalnýzlýðý, yalnýzlýðýn yaradýlýþýný…ve yalnýzlýðýn Tanrý’dan geliyor O’nun yalnýzlýðýndan ve kocaman bir insanlýðýn kucak açtýðýný düþünüyorsun (içinde umut var ya). Oysa bu da ‘buda-laca’bir yalnýzlýk –ki insanlýk alemi ya da hayvanlar alemi diye birþey yok, senin için sadece yalnýzlýk var. Bu kabusun, bu korkularýn artýk ‘sen’ oluyor sense yalnýzlaþýyorsun yoklaþarak.

    Ýçine sýðmýyor nefesin, vermekte de tereddüt edüyorsun aldýðýn kadarýný. Hadi patla!! Patlasana lanet yürek!!. Çok yoruldun, ben bile býktým bunlarý anlatmaktan sana. Neyi kanýtlamak istiyorsun, hiç birþey yapýlamayacakken? Neler yaþadýðýnýn farkýndayým, farkýnda olmasaydým yalnýzlýðýný yaratýrmýydým hiç? Yada tanrýsý olumuydum onun?

    Kahkahalarýmý duyuyormuþsun, senin için deðil onlar tanrýyým yaratabilirim herþeyi ama yarattýkça daha da besliyorum þeytaniiliklerin ateþini.

    Oysa bir an da olsa baþarabilirsin sanmýþtým, ama hala kemanýn aðýdýný duyuyorsun deðilmi?… Çýðlýklarý bile çatlatamýyor yüreðini. Kemik yay da, öyle kolay kolay eriyecek gibi deðil. Iyi beslemiþ yalnýzlýðýn seni sadýk bir beden yaratmýþ ruhuna. Yine de sadakatin son notayý, son olmasýna raðmen, yankýlayacak o daðdan bu daða, o yalnýzlýktan bu yalnýzlýða. Yine de hep birþeylere sahip olduðunu bilecek, topraðý içinde taþýyan týrnaklarýn; O’nu kendini kazýyarak çoðalttýðýný.