.



Hani anlatsam anlamazsýn birgökyüzü vardý susuþunda.
Mavi kadar karanlýktý kalemimin kýrýk ucu o gece
Ýdare etmesi güçtü, içinden çýkamayacak bir son ses vardý.
Nefes korkusu akýyordu yüzünden.

Düþündürülesi bir salý ertesinde,
vaktin tam sonlarýna hapsolmuþ
Yalýn yokoluþuyla karþýmda dikiliyordu.

O gece caddeler, sokaklar sýradýþýydý;
ayaklarýmýzýn altýndan yürüyerek kaçýþýyorlardý.

Korkularým dýþýmdan akýyordu
O ise benim yanýmda olsa da kendi korkularýnýn akýþý içinde kalmýþtý.

O gece hep gidimsedim.

1998
Sevil Pýnar