Son birkaç yýldýr televizyon programlarýnda kalitenin uðradýðý erozyonu görmek için kahin olmaya gerek yok. Ýnsanlarý eðlendirip vakit geçirmenin ötesinde, düþündürmeyi, öðretmeyi ve doðruyu buldurmayý baþaran o kadar az program var ki. Artýk televizyonculuk eþittir reyting ve reyting eþittir manken, dedikodu, sansasyon, atýþma ve seviyesiz tartýþma oldu. Ýþin kötüsü, milletçe bir yandan bu gidiþata verip veriþtirirken diðer yandan da her akþam en az bir saçma sapan programa takýlmadan edemiyoruz. Yapýmcýlar da nasýlsa her türlüsü bir þekilde izleniyor diyerek kaliteye gittikçe daha az önem verir oldu. Bazen düþünüyorum, kiminin sihirli kutu, kiminin de aptal kutusu dediði, çok uzaktakileri alýp evimizin içine kadar sokuveren bu aygýt, nam-ý diðer televizyon olmasaydý, hiç icat edilmeseydi nasýl yaþardýk? Akþamlarý “ay þu dizi baþlayacak, ay bu yarýþmayý kaçýracaz” paniði olmadan, ailemizle rahat rahat kaþýklardýk çorbalarý, sohbetin tadý yemeðin tadýna, aile efradýnýn her telden sesi çatal kaþýk týngýrtýlarýna karýþýrdý.

Yemek bittiði zaman, annemiz bize örgüler örerdi. Baba-oðul, ya da iki kardeþ zarlarý kah içeri kah dýþarý sallayarak ‘çarþaf yok mu çarþaf??’ esprisi eþliðinde beþlik tavla atardýk ve yenen tavlayý yenilenin koltuðunun altýna sýkýþtýrýrdý, öðren de geeel diye.

Ne sohbetler ederdik, sit-comlarýn, aðalý beyli dizilerin, výcýk výcýk paparazzilerin ve “tolkþovlarýn”, çivisinden çýkmýþ eðlence programlarýnýn ve insanlarýn medenice tartýþmak yerine birbirini yediði sözüm ona stüdyo panellerinin hiçbirinden habersiz, sadece aile baðlarýný güçlendirmeye, dünü anmaya, bugünü yaþamaya ve yarýný planlamaya odaklanmýþ seviyeli sözcükler sarf ederek. Tatlý hayaller kurardýk gelecek tatilde ne yapsak, nereye gitsek diye. Babamýzla yerde güreþirdik, ana-kýz oturur birer bardak çay eþliðinde anlatýr, dertleþirdik.

Takýp eþimizi kolumuza çýkardýk semtimizin en güzel caddesinde yürüyüþe. Mevsimine göre boza, salep ya da dondurma eþliðinde koyu sohbetlere dalar, birbirimizin bilmediðimiz yönlerini keþfederdik.

Ya da dýþarý çýkmak gelmiyorsa içimizden, demlerdik çayýmýzý, piþirirdik orta kahvelerimizi, alýrdýk elimize en sevdiðimiz yazarýn bizi alýp yeni diyarlara götüren harika eserlerinden birini, karþýlýklý kurulurduk mutlu yuvamýzdaki fiskos köþemizin küçük ve sevimli koltuklarýna okur, okur, okurduk. Ara sýra baþýmýzý kaldýrýp sevgiyle bize bakan eþimizin o tatlý gözleriyle karþýlaþmayý da ihmal etmeden…

Belki güzel bir film gelmiþ olurdu alt sokaktaki sinemaya, hani þöyle akýlda kalan, yüreklere kazýnan ve iki saat içinde yaþamýmýzda minik bir pencere açmayý baþaran hoþ ve anlamlý bir senaryosu olanlardan.

Kimbilir belki üþenmeyip konu komþu ya da akraba ziyaretlerine bile giderdik. Karþý komþumuz Nebahat hanýmlarla, teyzemizin kafa dengi kýzý Zehra ile düzenli gidiþ geliþlerimiz, vazgeçilmeyen sohbetlerimiz olurdu.

Ben þu birkaç dakikada bunlarý buldum, biraz daha düþünsek neler çýkar neler…

Tüm bu güzelliklerin hayatýmýzdaki payýnýn azalmasýnda ya da sýfýrlanmasýnda tek suç televizyonun deðil elbet. Baþka þeyler de var aile hayatýnýn, toplum yaþamýnýn sýcaklýðýný giderek kaybettiren ve herkesi kendi evine, hatta kendi odasýna týkan.

Ben kendi adýma, hayatýmda “yaþamaya”, “kendime” ve “sevdiklerime” yer açmak için, daha fazla boþ vakit yaratýp bu vakitleri daha güzel ve daha dolu geçirmek için ve deðirmenlere karþý savaþan þövalye misali tüm bu abuk sabuk yayýnlara bireysel protesto çekmek için bundan sonra televizyonun hayatýmdaki yerini minimuma indirerek haberler ve arada rastlayan güzel filmlerle sýnýrlamaya karar verdim.

Bunu okuyan her Türk vatandaþýný da bu protestoda bana katýlmaya davet ediyorum.

Var mýsýnýz?