Onmayan Yaralar, Dolmayacak Boþluklar 
          
O  gün tesadüfen rastlamýþtý O'na,
herhangi, sýradan biri diye düþünmüþtü
bilemezdi  çizgisini deðiþtirecek biri olduðunu...

Sözcükleri, gülüþü, çocuksuluðu sarmýþtý birden içini...
Hoþtu, espriliydi... Güzel anlardý yaþattýklarý...

O birine duygusal baðlanacak biri deðildi,
Artýk kendine aþký yasaklamýþtý, yaþamýnda aþk olamazdý,
olmamalýydý....

O tarifi olmayan aþk deðil miydi bir zamanlar yaþamýný alt üst eden, hatta yaþamý boþ verdiren O'na, onmaz yaralar býrakan içinde....
Uçurumun kenarýna iten o deðil miydi O'nu bir zamanlar....
Hala o anlar ürpertirdi içini....
Neredeyse o zamanlar,
zamansýz çekip gidecekti yaþam denilen olgudan...

O'nsuz olduðunda da
O'nu düþündüðünü ayrýmsadý bir gün
hatta merak ediyordu O'nu,
endiþeleniyordu O'nun için...
Fakat kabulü zor geliyordu bu duygularýnýn
o kim ki, neyim ki, ne olabilir ki
deyip,
gülüp geçiyordu o anlarda...

Gördüðünde yüzü gülüyor, ha bire O'na anlatmak istiyordu bir
þeyler....
Adýný koyamadýðý bu anlarýn,
nedeni yoktu,
sadece güzeldi iþte O'nlu anlar,
bu güzellikleri yaþamalýlardý birlikte ....
Baðlanmak, sahiplenmek yoktu bu kez....
Ne acý yaþamak, ne de acý vermek yoktu....

Ama ,
ama zaman içinde bu diretmelere raðmen
gizli bir baðla sarýldý yürekler....
Öyle ki biri bir þey demeden,
diðeri anlýyordu ne diyeceðini, olamazdý böylesine iletiþim...
Nerden çýkmýþtý karþýsýna böyle biri þimdi,
gene allak bullak mý olacaktý her þey ?
Korkuyordu, çoðunun özlemi olan  bu duygular ürpertiyordu O'nu.
Sevemezdi, sevmemeliydi aþkla birini O...
Acýlara dayanacak gücünü bitirmiþti
þimdiye dek yaþamýna giren acýmasýzlar....
Çeliþkiler, çeliþkiler, çeliþkilerle aylarca boðuldu....

O da farkýndaydý bu duygularýn,
"bana neden güven miyorsun?
dediðinde gözleri ýslanýyordu sadece...
Sadece sessizlik oluyordu yanýtý,
fakat o sessizlikte ne çok ses vardý aslýnda...
Güven deðildi O'nu boðan, geçmiþi býrakmýyordu  özgür,
kabuklanmýþ yaralarý kanýyordu her keresinde.....
Elinde deðildi yüreðinin gerçek sesini duymak...
Biliyordu O'nun da bir sabrý olacaktý, bir gün usanacaktý bu
sessizlikten....

Ýnatla inkar etti duygularýný O'na,
tek yüzleþtiði ondan sakladýðý yazýlardý...
O'nun durmadan özür dilemesine hiç anlam veremiyordu,
neden dilenirdi  özür nedensiz ???
Zavallý kiþi sanýyordu ki onda hata.....
O'na neler, neler anlatmak isterdi halbuki
ama yapamazdý ,
kýrýcý olmadan bu iliþkiyi bitirmesi gerekti bildiði...
Bundan sonra aþk onun için deðildi.....

Ve korkusundan
evet aþktan korkusundan
bir gün gözlerine bakarak
artýk O'nu görmek istemediðini
söyleyiverecekti....

O an yüzündeki gülümsemeye inat
içinde neler kopuyordu
O asla bilmeyecekti.... 
Anlamýþtý yüreðindeki boþluðu O'nu tanýdýðýnda
ama gene anlamýþtý
o boþluðun hiç bir gün dolmayacaðýný asla.....

Bulamayýnca tek kusur O'nda
yazdýðý sadece bir kaç abuk sabuk
dizeler olacaktý
kendine teselli amaçla .....

Alçak gönüllü
Özür sözcükleriyle
Kendine baðlamayý düþünme beni
Böyle olsaydý aþkýn bedeli,
Aþk, hiç bir zaman
Yaþanamazdý özgürce..

Nesrin Göçmen
25/01/2004