Minik kus

Goklerde ozgurce ucan, maviyi delice seven bir kustu.
O gun de mavi denizin uzerinde, goklerde, beyaz bulutlar arasýnda kanat cirparak dolasýyordu....
O da ne? Yureginde birden bir sýzý duydu, sicacik bir seyler minicik yureginden akýyordu...Alcaldý indi yere, nefes nefeseydi. Evet kanýyordu yuregi, bir þeyler olmustu minik kusa....
Ucmak istedi, kanatlarý tutmuyordu...
"Kimdi yaralayan?"anlayamadý minik kus.
Habersizceydi....
Kýmýldamayamadan durdu oylece...
Gunler, aylar gecti, yureginin kanamasý durdu,
yarasý kabuk bagladý...Sonra o kabuklar da iyilesti,
yok oldu.Yok oldu da, bir bosluk kalmýstý....
Yarasýný zaman iyilestirmisti de izler silinmiyor, boslugu duruyordu...
Özledigi maviliklere ucmak istedi.
Yerden biraz yukseldi, kanatlarý tutmadý, dustu.
Tekrar denedi, cok az yükselebildi ancak...
Olmuyordu eskisi gibi...

Kimdi O'nu yaralayan, nedeni neydi?
Anlayamamiþ, bilememisti....

Bekleyecekti minik kus sabýrla,
umutluydu,
boslugunu dolduracak,
izlerini silecek,
O'nu ozledigi maviliklerin
enginligine tasýyacak
birisi olacakti yasamda.

Mart 2002
Nesrin Gocmen