Ayrýk Otu ile Menekþe hasret dolu yýllardan sonra kavuþmuþ, þimdi her ikisi de mutluluktan uçuyormuþ. Artýk bir ten bir can olmuþ, bu çiftin mutluluðunu masmavi gök, kapkara toprak hayranlýkla seyrediyormuþ. Tüm köþk, aþýklarýn kavuþmasýný kutlamýþ.
Ama bu sevdayý kýskananlarda varmýþ. Bunlardan biri de komþularý Lale imiþ. “Davul bile dengi dengine çalar” diye dalga geçmek istermiþ. Ama Menekþe “Gönül ne davul bilir, ne de zurna!” diyerek Laleyi saf dýþý býrakýrmýþ.
Ayrýk Otu, Menekþe’yi çok sever, gölgesinden bile kýskanýrmýþ. Havada uçan kuþtan, yerde gezen çekirgeden kýskanýrmýþ. Ne zaman Menekþe’nin üstüne bir kelebek konsa, kýyametleri koparýrmýþ. “Etme Ayrýk Otu, yapma Ayrýk Otu onlar benim dostlarým…” dese de Menekþe, Ayrýk Otuna dinletemezmiþ.
Üstlerinden uçan arýlara, yerde gezen karýncalara, örümceklere kýzarmýþ: “Buradan geçmeyin, baþka yol mu yok? Benim çiçeðime yaklaþmayýn.” Diye baðýrýrmýþ.
Bu kýskançlýk günden güne Menekþeyi sýkmaya baþlamýþ.
Menekþe baþýný yukarý kaldýrsa, gökyüzündeki Ay’dan, yýldýzlardan, aþaðýya indirse otlardan, böceklerden kýskanýrmýþ.
Ayrýk Otundaki bu deðiþiklik Menekþeyi çok üzermiþ ama “Ah aþk… Her derde deva aþk, aþklým için buna da katlanýrým.” Dermiþ.
Bir sonbahar sabahý, rüzgarýn yüzünü soðuk soðuk öpmesi ile uyanmýþ Menekþe. “Merhaba güzelim” demiþ rüzgar. Menekþe uykulu gözlerle bakmýþ rüzgara. “Bugün buralarda gezeceðim, üstünü kalýn giyin.” demiþ. Bu arada çiçeklerin arkasýndan gür bir ses duyulmuþ: “Koca bahçede gezecek yer kalmadý mý da burada geziyorsun?!..” Rüzgar sesin geldiði yere doðru ilerlemiþ, Ayrýk Otunun tepesinde bir iki tur attýktan sonra “Sana demedim çalý, senin giyinmene gerek yok. Zaten yapraklarýn odun gibi…” diye hakaret edecek olmuþ. “Hop hop… Orada dur bakalým, rüzgar bozuntusu…” diye baðýrmýþ Ayrýk Otu. Bu arada Menekþenin hýçkýrýklarý duyulmuþ.”Yeter, yeter artýk… Artýk dayanamayacaðým. Ya bu kýskançlýðý unut, ya da beni Ayrýk Otu.” Demiþ. Küsmüþ Menekþe sevdiðine…
Rüzgarda olanlara üzgün üzgün çekmiþ gitmiþ. Ayrýk Otu tüm bahçe sakinlerinin karþýsýnda ezilmiþ, büzülmüþ. Tüm dostlarý onu suçluyormuþ. Gitmiþ bahçenin bir köþesine kös kös oturmuþ.
Menekþenin bir daha sesini duyan olmamýþ. Çekilmiþ kabuðuna, ne Ay’a güneþe, ne ota, topraða bakmýþ. Sararmýþ samana dönmüþ.
Ayrýk Otu da çok üzgünmüþ. Böyle olmasýný istememiþ. Amacý sevdiðini üzmek deðil, korumakmýþ. Kurutmak deðil, kollamakmýþ…
Tüm bahçe seferber olmuþ Menekþeyi güldürmek, eski neþeli günlerine döndürmek için. Ama ne cýrcýr böceðinin türküleri, ne kanaryanýn nameleri ne de ateþ böceðinin gösterileri fayda etmemiþ.
Sevdiðini uzaktan seyreden Ayrýk Otunun da yüreði yanýyor, dallarý soluyormuþ. Ama gururuna yedirip özür de dileyememiþ. Sevdiðine dokunamamak, koklayamamak, güçlü kollarý ile sarýlamamak çok acý geliyormuþ.
Menekþe’nin solduðunu gören Bahçývan hastalandýðýný düþünerek ilaç vermiþ. Sararan yapraklarýný almýþ. Topraðýný havalandýrmýþ. Ama Menekþe hiçbir iyileþme belirtisi göstermemiþ.
Bunun üzerine bahçývan Menekþeyi sökerek, arkadaþlarýndan çok uzakta, bahçe duvarýnýn yanýna, saçaklarýn altýndaki gölgeliðe dikmiþ.
Bu ayrýlýða tüm arkadaþlarý çok üzülmüþ, ama içlerinden biri, yani sevgilisi Ayrýk Otu kendini tutamayarak hüngür hüngür aðlamaya baþlamýþ. Bütün vücudu zangýr zangýr titremeye baþlamýþ. Dudaklarýndan acý bir sözcük dökülmüþ “AYRILIK”