Aytekin Usta, süslü bir yatakta yatýyor. Mini mini etekli kýzlar. Kimisi oynuyor raks ediyor. Kimisi elleriyle saçlarýný okþuyor.
“zýr, zýr, zýr”
-Oooo… Ne çabuk. Hayýr þimdi sýrasý deðil….
“zýr, zýr, zýr, zýýýýrrr”
-Tamam tamam kalkýyorum.
Telefonu sinirle açar.
-Uyandýrma servisi. Saat 6:30
Çat. Telefonu kapatýr Aytekin Usta.
-O güzelim rüyayý mahv ettin. Ama yinede sana kýzamýyorum. Sende çalýþýyorsun. Diye kendi kendine söylenir.
-Ahh… Bir gün de þöyle öðleye kadar bir uyusam. Þöyle güneþ tepedeyken bir kalkabilsem.
Üzerini giyinir. Gözü, horul horul uyumakta olan karýsýna iliþir.
-Ýþin iþ. Bu zamanda kadýn olarak doðmak varmýþ.
Çocuklarýn üstlerini örter ve Besmele çekerek evden çýkar.
Bozuk motorlar, yamuk yumuk kaportalar, patlak tekerler, kýrýk camlar, araba yaðlarý, söz dinlemeyen kalfalar, iþe yaramaz çýraklar, laf anlamaz araba sahipleri:
-Ama benim bugün almam lazým.
-Bugün tamiri bitmez. Ancak yarýna yapýlýr.
-Ama acil iþim var. Ben akþama uðrarým.
Akþamýn kör karanlýðýnda eve döner Aytekin Usta.
-Bu Pazar yatýp dinleneceðim. Kimse beni uyandýrmasýn? Der, daha akþamdan hanýmýna.
Sabahleyin Zehra erkenden uyanýr. Doðru annesinin yatak odasýna dalar. Babasýný görünce þaþýrýr. Babasýnýn tepesine dikilir.
-Baba, baba…
Aytekin Usta’da ses yok.
Eliyle sarsar.
-Baba, baba…
Horultulu bir ses.
-Hýýý…
-Baba, çiþim geldi.
-Annene söylesene kýzým.
-Ama annem uyuyor.
-Ama bende uyuyorum. Der, sesini yükselterek.
Hanýmýný dürter.
-Kalksana kýzýn çiþi gelmiþ.
Sonra homurdanarak, yorganý baþýna çeker.
Birazdan bir zil sesi duyulur. Ýçerden “hahaha…hihihiii…” kahkaha sesleri gelir. Baþýndaki yorganý bir el çeker.
-Kalksana bacanak. Bu saate kadar yatýlýr mý? Pikniðe gidiyoruz.
Aytekin Usta uykulu gözlerle bacanaðýna bakar.
-Bu dünyada bize uyumak yok. Ancak mezarda…
Hazýrlýk yapýlýr ve pikniðe gidilir.
Top oynayanlar. Gazete okuyanlar. Yeþil çimlere uzaným uyuklayanlar. Sýrtlarýný aðaçlara dayamýþ sohbet edenler. Dörtlüyü kurmuþ okey oynayanlar. Aytekin Usta ise barbekünün baþýnda.
-Ne yapýyorsun? Gelsene yahu…
-Barbekü yanmýyor. Onu tamir ediyorum.
-Yaparýz, acelesi ne! Akþama kadar buradayýz.
Aytekin Usta’nýn içi rahat etmez.
Biraz dolaþmak isterler.
-Þu kuru aðaçlarý toplayayým. Ateþ yakarken lazým olur.
-O iþ kolay ben hallederim. Uðraþma!.. Der Bacanaðý.
Ama yok… Aytekin Usta boþ boþ dolaþamaz. Bir kucak odun toplar.
Yenilir içilir. Çocuklar top oynar. Hanýmlar çekirdek çitler. Aytekin Usta çöpleri toplar.
-Þu çöpleri atayým ben, diyor baþýný kaldýrmadan.
-Yanýna býrak Eniþte, Bekçiler toplar. Parasýný alýyorlar, o kadarýný da yapacaklar. Diyecek oluyor Baldýzý…
Ama Aytekin Usta gitmiþ bile duymuyor.
Günler böyle koþuþturmakla geçiyor. Bugün Aytekin Usta hasta. Aksýrmalar, öksürmeler, solgun bir yüz, süzülmüþ gözler. Kalfasý zorla eve gönderiyor.
-Ben hallederim, sen merak etme. Ýstirahat et.
Eve geliyor. Birkaç bardak sýcak ýhlamur. Birkaç tane hap içiyor.
-Bir de terlersem yarýna bir þeyim kalmaz.
Yataða gömülüyor. Dönüyor o tarafa, dönüyor bu tarafa. Yok uyku gitti. Kalkýyor. Bir iki tur atýyor odalarda…
-Haným… Su anahtarýný getir. Bu çeþme damlatýyor. Onu tamir edeceðim. Diye baðýrýyor.
-Ýþte bitti. Bu iþ de tamam.
Sonra oturuyor TV’nin karþýsýna. Alýyor eline kumandayý. Kanallarý bir dolanýyor. Hoþuna giden bir þey bulamýyor.
-Ýzleyecek de bir þey yok.
Böyle vakit geçmiyor. Ben bir aþaðýyý dolanayým. Diye düþünüyor. Kapýdan dýþarý çýkarken Hanýmý baðýrýyor.
-Yatýp dinlensene, hastasýn.
-Biraz hava alayým.
Aþaðýya iniyor. Gözü arabasýna iliþiyor.
-Ne çok da kirlenmiþ.
Arabasýnýn içini dýþýný yýkýyor, kuruluyor. Saatlerce uðraþýyor.

……………………………….

“zýr, zýr, zýr”
-Patlama geldim.
-Uyandýrma servisi, saat 6:30
-Yok. Bu dünyada bize uyumak yok. Ancak mezarda…