Yarimin buðulu, kahve gözleri,
Seven bakýþlarla, süzmüyor artýk.
Benmiþim sevdayý, yýkan serseri,
Aklýma bir muska, yazmýyor artýk.

Sevgi bardaðýydým, hasretle doldum.
Sesinden sözünden, uzakta kaldým.
Hüzüne dolaþtým, kördüðüm oldum,
Tatlý dilleriyle, çözmüyor artýk.

Ayrýlýk gününün, arefesinde,
Umut kuþu öldü, aþk kafesinde.
Mecnun'a bir mezar, son nefesinde,
Kirpik uçlarýyla, kazmýyor artýk.

Ýsrafil'im oldu, öttürdü Sur'u,
Kýyamet kopardý, kaç günden beri.
Öyle bir inat ki, dönmüyor geri,
Sanki yemin etti, bozmuyor artýk.

Yüreðim o gülün, divanesiydi.
Çilekeþ ömrümün, nur tanesiydi,
Saçlarý çiçekli, çingenesiydi,
Sevda tefi çalýp, gezmiyor artýk.

Bu gerçek mi, yoksa, rüya hali mi?
Bana layýk gördü, bunca zulümü.
Sonbaharda açan, yaban gülümü,
Gönül pencereme, dizmiyor artýk.

Mehmet Nacar