Kalbim kýrýk. Neye biliyor muyum acaba?
Her þeye, herkese sitemim. Yalnýz kalmak nedir bilmeyenlere, uyandýðýnda tek olmak ve bütün gün öyle olacaðýný düþünmek nedir bilmeyenlere, kendini dünyanýn merkezi sanýp, insanlarý kendilerine yönelik þeyler yapmaya zorlayanlarýn gereksizliðine…
Liste uzun. Anlat anlat bitmez. Hislerim ise çok kýsa, hatta hiç yok sayýlabilir. Umut etmeyi bile býrakmýþ biri olarak çýkýyorum hayatýn karþýsýna bundan sonra, ister alsýn beni yanýna, ister almasýn. Onu da istemiyorum zaten. Ýstediðim, özlediðim, beklediðim sensin diyorlar bana hep, iyi ki varsýn diyorlar, ama neredeler þimdi, sen hep ol, sakýn bir yere gitme diyenler neredeler? Gözleri mi usta olmuþ artýk yalan söylemeye, yoksa dillerinden çýkan hakikat mi? Sessizim, aðlýyorum, gözlerim karanlýk artýk, hiçbir þey görmez oldu. Sevdiðimi son kere görem dediðim zamanlar ise çok geride kaldý. Artýk ne sevme isteði var içimde, ne de sevgi hissi. Ayýbý benim deðil, ayýbý beni bu hale getirenlerin. Gözlerinde güneþi gördüðüm, sonra gözlerine bir avuç balçýk sürenlerin, maviliklerinde kaybolduðum denizleri olanlarýn, o denizlerin sonunda karanlýk bir maðara yaratanlarýn, güleç yüzlerin altýnda hep bir kaybý olanlarýn, benim deðil…
Haydi, biz gidelim diyorum sandalcýya, býrak arkamdan aðlasýnlar, býrak beni arayýp arayýp bulamasýnlar diyorum, ama yapamýyorum! Öyle bir urganla baðlanmýþým ki sanki, hiçbir yere harekete edemiyorum.
Beni anlayanlar mý azaldý, yoksa artýk ben mi anlatamýyorum. Ne dersem diyeyim kendimi tarif edemiyorum, içimdeki karanlýðý haykýramýyorum, ne kadar istesem de, ne kadar uðraþsam da o karanlýðýn ardýný bir türlü göremiyorum…
Kaçmak mý istiyorsun deli gönül, nasýlsa kaybedecek bir þeyin kalmadý arkada. Hadi kalk gidelim olmayan diyarlara, bari bundan sonra mutlu olmaya çalýþalým, bari bundan sonra kalbimizde solan gül bahçelerinin yerinde bir tek siyah gül açsýn, bari bundan sonra, ardýný göremediðim duvarlarým yýkýlsýn, bari bundan sonra o duvarlarýn ardýndan güneþ görünsün, gözlerim alýþamasa da ilk baþta ýþýða, söküp atsýn güneþle beraber çýkan gökkuþaðý gözlerimden o kara perdeyi…