gönül verdin derlerdi o delikanlýya,
en sonunda varmýþsýn bir erzincanlýya.
bilmem þimdi hâlâ bu ilk kocanda mýsýn,
hâlâ daðlarý karlý erzincan’da mýsýn?
býrak, geçmiþ günleri gönlüm hatýrlasýn;
hâtýrada kalan þey deðiþmez zamanla,
ne vefalý komþumuzdun sen, fahriye abla!

Ahmet Muhip Dranas

Sanýrým ben hep sahici bir ablam olsun istemiþim. Öz ablam yok, abim, kýzkardeþim var ama onlarýn yeri baþka. Sorsam onlar da isterdi peþlerine takýlýp eðleneceði bir ablalarý olsun.

Ablam beni karþýsýna alacak ve nasihatlerde bulunacak, yapýlan hatanýn kirini pasýný bana nasýl aklayacaðýmý söyleyecek, kazanýlan baþarýnýn verdiði kudretin sönmemesi için “daha kýrk fýrýn ekmek yemen lazým” deyip benimle dalga geçecek, gittiðim yolculuklarda annelerden kaçýrýlan öyküleri deþip belki kulaðýmý çekecek...

Olmadý. Anneme þakadan kýzdým, dedi “güldürme akþam akþam.” Ancak, þanslýydým. Hep ablalarým etrafýmda oldu þansýmdan.

Daha çocukken Nermin ve Narin ablam oldu mesela, abimle bana az þey öðretmediler. Okumanýn asýl zevkiyle beni tanýþtýran, sýnýf öðretmenim falan olmadý, o Nermin abla’ydý. Acaba þimdi nerede? Sana birkaç bin kitap borcum var onlarý vereceðim.

Üniversite yýllarýmda da bir Nermin oldu. Ablam yaþýnda ama bizimle ayný sýralarda. Üniversite toyluðunda “Hoop! nereye bakalým” diyebilmenin, çoðu erkeðin beceremediði cesaretiyle bana ve öbür dostlarýma aþkta, kavgada koruyucu kollayýcý. “Kardeþimsiniz” deyip baðrýna bastýðý Nermin ablam. Ama ben ona sadece Nermin dedim. Fakültenin ortasýnda “abla abla diye dolanacak halim yoktu.” Sonra döverdi beni belki de. Þimdi Akdeniz’de bir kentin öðretmen ablasý. “Hâlâ çabuk gaza geliyorum” Nermin. Hey! Aloo, orda mýsýn?

Sonra bizim konfeksiyon maðazasýnda yýllarca çalýþan bi tezgahtar Sevda abla vardý. Babamla aralarý patron-iþçi muhabbetine bozulup durur, ben onu kollardým. Havasý yerinde oldu mu içeri giren müþteriyi kaçýrmaz, ne yapýp eder, allar pullar onu tavlar, sonra çantayý eline sarýverirdi. Hayret eder, apýþýp kalýrdýk. Onunla en çok, adý gibi sevdalarý söyleþtik durduk. Zahide türküsünü çok söylediðinden ona “Zahidecim naber” der kýzdýrýrdým. “Sevda” bu iþte. Bi gün sevdasýzca görücü usülü gidiverdi, ne abla kaldý ne tezgâhtarlýk… Ayný Ahmet Muhip’in þiirindeki Fahriye Abla gibi o da Erzincan’a gelin gitmiþti. Bana “Sevda beklemekle gelmez, sen sakýn bekleme, sevdalandýn mý sakýn býrakma!” demiþti ablalýk iþte.. Oysa, yaþý artýk sevdasýný beklememiþti.

Baþka ablalarým da oldu tabi. Þimdi beni bi gün sormadan býrakmayan bir ablam daha var, Gülþah Ablam. Herkesin abla olmayý beceremediði, hatta çoðunun kendilerini Güzin abla zannedip her þeyi eline yüzüne bulaþtýrdýðý þimdilerde, ablalýk zor zanaat. Emek ister, içtenlik ister, dostluk ister ve acýya yüreðinde mangal yakmýþ olmayý ister. Gülþah ablam da bunlardan biri.

Sizin de böyle ablalarýnýz oldu mu? Þanslý mýsýnýz benim gibi?