Günler günleri telaþla kovalýyor, aylar aylarý takiple kapatýyor. Fakat yüreðim yýrtýldýðý, rüyalarým kýrýldýðý halde yine yoksun. Yoksun kalan hicran derdimle, sensizlik sessizliðinde karanlýðýn giysisini giyen gölgeni arýyorum. Ufuklarýn kanlý yüzüne ismini ve cismini sarýyorum. Gecenin karanlýðýna boðulan Üsküdar pencerelerini, gemilere kýlavuzluk yapan fenerle tarýyorum. Fenerler; rüyalarýma yavuz, biriken gözyaþýma havuz, sensizlik körlüðüne kýlavuz oldular... Kýz kulesine fýrlattýðým hüzün taþlarý, yorgun duvarlarýnýn caný yanarak acýmla feryat ediyor. Deli dalgalar gözyaþýmý yutarak, bilinmezlerin kara fanusunda kapanarak iradem hapiste kaldý. Sensizlik sessizliðine gömülen, kaldýrýmlarýn kalabalýðýyla sürülen ruhuma yaklaþarak bir santimde olsa tebessüm ver, benliðinden bir gramda olsa bakýþ ser. Umutsuzluðun sýkan cenderesinde boðulacak gibiyim, Uzaklarýn býkan enderinde baðýracak gibiyim... Sana olan özlemim daraðaçlý intizarýma dayanarak gönül yasýmla yandýkça yanýyorum, kalemim mürekkepler tutarak kanlý hüzünle battýkça batýyorum, bedenim Karacaahmet’in ölüm soluðunda yattýkça yatýyor. Düþlerim sönük, sözlerim donuk kaldý, beni benden aldýn. Dudaklarýmý tellendiren melodiler, duygularýmý seslendiren þiirler, ellerimi terlettiren iþaretler seni söyler bana. Ah..! sevginin çilesinde çiçek bahçeleri kuruyarak kopan ýzdýrap çýðlýðým... Ah..! yaþamýmýn filesinde topladýðým dilek sayfalarý tutuþarak deryanýn serinliðine býraktýðým küllenmiþ kaþým. Ah..! hayatýmýn direðinde yükselen sevda kubbesi yýkýlarak koparýlan baþým. Ah..! zamanýmýn diþlerine atýlan taþlar: Hep seninle akar, yüreðim seninle bakar.

Özkan Karaca