yazmakla aðlamak arasýndaki ayrým, yumurtanýn zarý kadar incedir, gözle bile zor sezilir. Aslýnda ikisi de boþalmak içindir. Rahatlarsýnýz. Ýçinizde bir yerlerde kalmýþ anýlarýn; hüzünlü, kýrýlgan belki de mutlu yanlarýnýn törpülenmesidir olay. Aylarca, yýllarca ayrýmýna varmadan depoladýðýnýz gazýn pýsss ! diye uçup gitmesidir ikisi de. Huzur bulursunuz. Yazmayý da aðlamayý da hiç farkýna varmadan, anlamadan özenle biriktirmiþsinizdir. Yoksa nasýl olur da bir yaz yaðmuru gibi birdenbire boþalýr, sel olur, önüne geleni alýr, götürür. ? Yazacaksanýz mutlaka sayfalar tutacaktýr. diðerinde ise mendiller yetmeyecektir.
Sonradan karþýsýna geçip baktýðýnýzda size duygu yükleyen bir tablonun deðiþik renk ve çizgilerini görürsünüz.
Yazdýðýnýz her ne ise onun içinde olaylarý, olaylar arasýndaki iliþki ve iletiþimi, birbiriyle ilþkiye giren kahramanlarýnýzý, onlara yüklediðiniz görevleri bulursunuz. Mai ya da siyah bir çizgide sürüklenen kahramanlarýnýzýn -biri kadýn diðeri erkek olsun- gölgesinde durduðunuzda böyle bitmemeliydi mi dersiniz bilemem. Ama fazla üzülmeyin çünkü noktayý çoktan koymuþtunuz.
Aðladýðýnýzda da fazla farklý birþey olmamýþtýr. Günlerce biriktirdiðiniz az acýlý, dokunaklý ancak " Bana deðildir deyû " hiç alýnmadýðýnýz, aldýrmadýðýnýz eleþtiriler, sitemler, duyurmalar, uzaktan uzaða fýrlatýlan yan bakýþlar týpký minik jilet çentikleri gibi derinizin üstünde kalýn bir çetele oluþturdu da siz, onlarý hep boþladýnýz. Ama onlar damla damla birikti gözyaþý þiþenizde. Doldu, doldu, doldu ! Sonra ýþýklý bir sabahta .. belki de doðum gününüzdü o sabah ! Ne aksilik ! Taþýverdi iþte.
Ama sonra ne oldu ?
Ferahladýnýz.

Yazmak ve aðlamak, birikenlerin boþalmasýdýr. Çýban olmuþ bir uzuvdan akan irin gibi. Atmamýzda yarar vardýr. Sonunda yüreðiniz ferahlar, yeni bir yarýna baþlamak için ayaða kalkarsýnýz.