" Yokluðunun yoksuluyum, varlýðýnýn uzaðýnda..
Sana yolcuyum, hasretinin alazýnda..
Tut ellerimi / düþmesin mavi bilyelerim avuçlarýmdan…

Bu kaçýncý rüyaydý geliþlerini müjdeleyen ? Kaçýncý kan ter içinde uyanýþým ? Bilmiyorum inan. Ne zaman “ seni çok özledim “ demek geçerken dilimin ucundan, yine kaçýyorsun benden. Ellerini tutacak oluyorum lakin her defasýnda ellerin ellerimin uzaðýnda kalýyor en büyük yürek sancým.. Sorgulara alýyorum kendimi. Vuruyorum kendimi acýmasýzca. Neden bu kadar uzak bana diye düþünüyorum. Býçaðý göðsüme doðrultup yine hasretine vuruyorum kendimi baba. Gözlüðünün ardýndan banabakýp bakýp susma . Bir kez olsun dön yüzünü bana. Suçsuzluðuma inat , gözlerimin içine bakýp suçlusun ey oðul de bana..Yokluðunun yoksuluyum, varlýðýnýn uzaðýnda. Sana uzanan yollarýn yolcusuyum, hasretinin azdýðýnda. Tut ellerimi, düþmesin emanetin / mavi bilyelerim…

Sensiz içim yangýn yeri. Kusmak istiyorum " senli " yalnýzlýðýmý. Kuþandým isyaný, kendimi kendimle vurmaya hazýrlanmaktayým. Tetiði dayadým namluya. Kuru bir topraða dayayýp kirpiklerimi, doya doya sana aðlamayý öyle çok isterdim ki baba. Suyu kalmamalý gözbebeklerimdeki iç denizlerin. Yaralarýmda ise kan..Tuza basmalýyým hücrelerimi. Sonra da yýkanmalýyým dua yaðmurlarýna kendimi asarak. Sonra da yeniden bir rahme düþüp bir mavi bilyenin peþinde yuvarlanmalýyým.

Diz çöküp kelimelerin ayak ucuna, kusuyorum sessizliðimi, sýzýyorum yokluðunun kanadýðý yere... Beni yaþarken öldürenlere özenip kendime bir daraðacý kuruyorum. Suçlayan ben, yine suçlanan ben. Susana kadar, kanaya kadar aðlamalýyým. Aðlamalýyým ki, üzerime sirayet etmiþ senli yalnýzlýðým eksilsin içimden. Bitsin yokluðuna olan direniþlerim, bitsin kendimle olan ihtilafým..Oysa bir rüzgar olsaydým, dört yana kollarýmý açýp sana koþmak isterdim. Doya doya aðlamak istiyorum bir deniz kenarýnda. Öyle bir dökmeliyim ki içimi sana, deniz toprak olup kirpiklerimdeki suyu içmeye özenmeli. Sonra kanamalýyým olduðum yerde. Sýzmalýyým dualarýmýn kabulünde. Sonra saf tutmalýyým kendi yüreðimin cenazesinde.

Sana yazdýklarýma bakýyorum da meðer boþunaymýþ çabalarým. Ciðerlerimin en kansýz yerine iðneyi batýrýp batýrýp sana konuþurken / duymuyorsun. Kýyýsýzlýðýmý rehin verip olduðum yere sürüyorum baþýmý. Ýmlâmý düþürüyorum yürek rahmimden / susuyorsun. Bir kez olsun konuþ benimle baba. Tek bir kelime uzat kuruyan dudaklarýma. Bir kapý arala suçsuzluðuma. Ýnan kendime düþman aramaktan, kendime el aramaktan yoruldum. Düþsüzlüðüme, cesetimi sürdürtme. Farkýndayým ; yokluðunun en büyük zanlýsý benim..Neden bir cellat arýyorum ki içimde çocuða..Ýçimin en büyük katili, benim..Vurun beni en azdýðým yerden. Perdelerimden sýzsýn öyküsüzlüðüm..

Uzaklardasýn. Elif/imle bana susmaktasýn..Mavi bilyelerim ellerimde üþüyorum babacýðým/ üþüyorum. Seni son kez uðurken bir merdiven boþluðuna sýzan yüreðim þimdi sessiz. Sen yoksun ya öyküm kendime rehin..Þimdi susma(yýn) / cevap verin bana. Hangi sevap senin yokluðuna zanlý bu yüreðin kirini temizler ? Hangi söz, hangi cümle içimde verilmiþ hükme galip gelir ? Hangi ganimet içimdeki maðlubiyetlere tekâbül gelebir ? Unutsam bendeki “ beni “ diyorum, unutamam çünki ölüm kaðýtýný ben imzaladým. Þimdi seninle beraber çevirdiðimiz bahçenin demir tellerinde cesetimi tuza basmaktayým. Diz çöküp yokluðunun yoksulluðuna, musallamýn önünde kendi öyküsüzlüðümün safýna durmaktayým..Düþürülmekteyim derin bir uykuya..Belki de sana, Elif/ime kavuþmaktayým..Durun ey cemiyet safýma / en suçsuz zamanýmda ölmekteyim..

Biliyorum uzun zamandýr sana yazmýyordum baba. Gecen gece rüyama geldin. Birkaç cümle olsa da gözlerimn icine bakýp konuþtun benle..Sabahýnda bu mektubu yazmaya karar verdim..Sensizken hep mi bir yerde eksik kalýr sözler ? Hep mi bitiril(e)meyen uzaklýklara bakar gözlerim. Mavi bilyeler gibi yuvarlandýðýn her yerde býrakýlýr kazandýklarým.. Ellerim mor, yüreðim kirli ve sensizliðim en derin hiçliðim. Biliyorum, kaç zamandýr / kaç arife günü seni çýnar gölgesinde yalnýz býraktým. Suçluyum.Öksüzlüðüm, düþük yaptý artýk. Senden yoksun bu gözlerin baktýðý her göz, yýkýmým. Sana gidemedim ya.Þimdi sana gelemedim ya; bastýðým her adým, yeniliþimin zafer çýðlýklarý. Sana gelecektim / yüzüm yoktu sana varmaya..Suçluluðum nüksetti. Bu zan perdesi aralanmadan kýyýsý olmayan deniz gibi yetim, bulutu olmayan gökyüzü gibi anlamsýzým. Biliyorum ve farkýndayým, artýk aleyhimedir tüm sözler. Kirime bir kir daha sürülmekte. Lehte söylenen her söz/ her cümle, bir adým sonraki yýkýmýn ayak sesleri..Duyuyor musun beni / sana geliyorum..Kazýn bir cümlelik yerimi. Yüzümü kaybettim / cesetim annemin gözbebeklerinde…

Yapabileceðim çok fazla birþey yok aslýnda. Sadece sabrý giyinip yürümek bu yollarda. Bazen kýrýlýr sesim, bazen yitirilir icimdeki düþlerim. Biliyorum ölmekten öte yaþamayý öðreniyorum sensizlikte. Tüm suçlarý üstlendim / artýk büyüyor muyum neyim ? Tutunduðum birkaç duanýn kýrýk yanlarýyla yazýyorum. Uzun zamandýr sana yaz(a)mýyordum. Þimdi yazýyorum çünki Elif/imin gözlerine bir gül açtý.. Sensiz hep eksik bir þeyler vardý bende..Þimdi yeniden doðuyorum bir yürekte. Sana karþý suçluyum biliyorum. Lakin bana bir þans daha ver baba. Düþsüzlüðüme inat bir öykünün baþkahramanlýðýna soyundum. Ellerini umut kokan, yüreðinde Elif var olan bir hayatýn öznesine koþmakta kirli yüzüm. Biliyorum sana ait tüm suçlarým sabit. Sensizliðinden boþ kalan yerde artalan bir kaldýrým yüzünde “ kendime “ gül yeþerteyim filizini ellerine veremesem de..

Eridim.Sana ait kirlerimi temize çekmek için..
Sildim kendimi. Yokluðunun yoksulluðunu bilmemek için..
Ama unutmadým seni baba…
Suçlu olmasam da,
Suçsuzluðumu deðil suçluðumu izan ettim.
Tüm sorgularý kabul ettim..
Eðildim gýrtlaðýndan eksilmiþ nefeslere..
Eksildim birer birer…

Ben ki çoktan ölmeyi hak ettim baba..
Lakin gülleri Elif/in duvaðýnda yeþertmeden
Cesetime gülümsemek yok..
Tut ellerinden Elif/imin..
Tut mavi bilyelerimden..

Bir ses ver bu düþ’üme..
Yoksa yokluðun yoksulunda
Azacak cesedim..

“ Seni çok özledim babacýðým “

24 Þubat 2008

Ýsmail Sarýgene