Bir çare bulamazsýn yalnýzlýða,
Baþýndan gitmeyen karanlýklara,
Söz söyleyemezsin dost bildiðine,
Öylesine dersin dünde kalanlara.

Güneþin batar elbet, gecende gelir,
Bilmezler bu geceler nasýl çekilir,
Baþucuna kör bir karanlýk dikilir,
Perde olup umutlarýn önüne çekilir.

Yüklenir sýrtýna büyük acýlar,
Tende yaþanýr, unutulmaz sancýlar,
Gül olmadan dalýnda kurur goncalar,
Acýyý bilmez, öylesine dersin.

Dünya güzelliklerinde kalmaz tat.
Meðer üç nefeslikmiþ bu hayat,
Ýçinde kah bir umut, kah bir kýrgýnlýk,
Umutsuzluðu bilmez öylesine dersin.

Dokunmasalar inandýklarýma,
Anýlarda kalan sevdama.
Sevdan olmazsa ben yaþamam, anla,
Sevdayý bilmez öylesine dersin.

Bir derviþ misali bükersin boynunu,
Sararsýn bedenine iki kolunu,
Gözlerinde bir hüzün, karanlýktýr yolun,
Acý nedir bilmeden, acým büyük dersin.

Acýmaz bedenin, aðlamaz gözlerin,
Üþümez tenin, buz gibidir yüreðin,
Uçmaz artýk, umut hayallerin,
Görmez, hissetmez öylesine dersin.

Hayali kurulmaz baþka bir güzelliðin,
Bir yudum sevda için ömür tüketirsin,
Dönmese de bir güzeli seversin,
Bir sevda, bir gül, bir yürek sevdim dersin,
Yaþama bir gün sende küsersin,
Yaþamadým öylesine dersin.


Ahmet Öztürk