Ogün sabah uyandýðýmda içimde tuhaf bir sýkýntý, titrek bir sevinç vardý. Hayatýmda gördüðüm en trajik, en acýklý olaya, bir kadýnýn bu kadar güçlü olabileceðine ilk kez þahit olmuþtum o gün.
Mesleðim Hemþirelik. Özel bir hastanede kadýn doðum servisinde görev yapýyorum. Mesleðim gereði her gün bir çok olayla, türlü sevinçlerle, üzüntülerle, gözyaþlarý ve gülümsemelerle karþýlaþýyorum.
Tabii ki ölümlerle de ama o gün yaþadýðým olay, gördüðüm çift hayat boyu unutulmayacaklardandý.
O gün hastaneye vardýðýmda Doktor Bey henüz gelmemiþti. Kapýda doðum yapmaya çok az zamaný kaldýðý belli olan genç bir kadýn bekliyordu. Ben hasta odasýný hazýrlamak için odaya girdiðimde arkamdan geldi. Endiþe, acý ve sorgu dolu gözlerle bakýyordu bana ve gözleri artýk aðlamaktan þiþmiþ, kýpkýrmýzý olmuþtu.
“Buyurun. Bir sorun mu var?” dedim.
“Evet. Doðum yapmak istiyorum bir an önce.” dedi.
Oysaki hiç sancýsý varmýþ gibi deðildi. Belli ki daha zamaný vardý.
“Sancýnýz mý var?” diye sorduðumda.
Henüz sancýsý olmadýðýný ama ne olursa olsun, nasýl bir acýyla olursa olsun bir an önce bu bebeði doðurmak istediðini söyledi. Tam bu sýrada Doktor Bey içeri geldi. Genç kadýn ona da ayný yalvarýrý bakýþlarla baktý.
“Lütfen Doktor Bey; bebeðimi doðurmak istiyorum bir an önce.” dedi.
Doktor Bey de öyle çok þaþýrmýþtý ki. O da sancýsý olup olmadýðýný sordu.
“Seni muayene edelim. Bakalým gerçekten acilen bu bebeði doðurman gerekiyor mu?” dedi.
Doktor bey böyle söylediðinde genç kadýnýn gözlerinden öfke, ateþ ve çaresizlik fýþkýrdý
“Bakýn Doktor Bey. Þu anda sancým yok. Bende çok iyi biliyorum ki bebeðimin normalde doðmasý gereken gün bugün deðil. Bende tüm bu olanlarýn farkýndayým. Ama ne olursa olsun bugün doðmak zorunda yavrum. Yoksa her þey için çok geç olabilir.” dedi.
Böyle söylerken artýk hýçkýrýklarla aðlamaya baþlamýþtý. Doktor Bey’de, bende çok þaþýrmýþtýk gördüðümüz manzaraya. Genç kadýn Doktor Bey’in ellerinden sýmsýký tutmuþ yalvarýyordu. Doktor Bey;
“Bu þekilde hareket etmek bebeðinizin saðlýðýný tehlikeye atabilir ama.” dedi.
“Hayýr benim bebeðime hiçbir þey olmayacak. Ama bugün doðmasý çok önemli bizim için. Lütfen Doktor Bey yalvarýrým” diye yalvarýyordu.
Genç kadýn Doktor Bey’e bu þekilde yalvarýrken yüzü aniden acýyla kasýldý. Belli ki sancýsý gelmiþti. Annesinin doðurmak için bu kadar acele ettiði bebekte doðmak için acele ediyordu.
Doktor Bey bana. Artýk doðum zamanýn geldiðini acilen doðumhaneyi ve doðum için hastayý hazýrlamamý söyledi. Genç kadýn sedyede doðumhaneye giderken dua ediyor. Yalvarýyordu.
“Allah’ým. Lütfen ne olur. Ne olur oðlunu bir kez olsun görmesine izin ver.” Diyordu.
O kadar þaþýrmýþtým ki. Neden böyle olduðunu da çok merak etmiþtim açýkçasý. Doðum boyunca hep;
“Dayan hayatým. Dayan aþkým. Birazcýk daha dayan lütfen” ve “ Hadi bebeðim acelemiz var. Çabuk gel ne olursun.” Diye haykýrýyordu.
Ýki saat süren doðumdan sonra çok saðlýklý, güzeller güzeli bir erkek bebek dünyaya geldi. Genç kadýn bebek doðduktan hemen sonra;
“Bebeðim iyi deðil mi? Yaþýyor deðil mi?” dedi ve bayýldý.
Dakikalar sonra ayýldýðýnda görevli arkadaþlar anneyi de, bebeði de odasýna çýkartmýþlardý. Genç kadýn gözünü zorlukla açtý. Yerinden doðrulmaya çalýþtý, beceremedi. Yanýna gittim.
“Durun. Fazla hareket etmeyin.” dedim.
“Gitmem gerekiyor. Bebeðin nerede?” dedi.
Buna izin vermeyeceðimi söylediðimde;
“Ýzin istemiyorum zaten. Bebeðimi babasýna götürmem gerek.” dedi.
“Hayýr. Gerçekten bunu yapamam. Daha yarým saat önce doðmuþ bir bebeði dýþarý çýkaramazsýnýz. Annesi bile olsanýz” dedim.
Genç kadýn yattýðý yerden hýçkýra, hýçkýra aðlýyor. Bilinci kayýp bir þekilde Lütfen bebeðimi verin bana diye aðlýyordu. Kendini zorlayarak yataktan kalktý. Ne kadar yapmayý, lütfen desem de beni dinlemedi. Ellerimi tuttu.
“Evli misiniz?” diye sordu.
“Evet. Evliyim.” Diye cevap verdim.
“Peki, anne misiniz? Çocuklarýnýz var mý?” diye sordu bu kez.
“Evet. Ýki oðlum var benimde.” dedim.
“Peki, kocanýz hayatýnýn son dakikalarýný yaþýyor olsa ve son isteði çocuðunu görmek olsa. Siz her fedakârlýðý göze almaz mýsýnýz?” dedi.
“Nerede kocanýz?” diye sordum.
“Burada. Bu hastanede. Üçüncü katta beyin hastalýklarýnda yatýyor. Geçen aylarda beyninde bir tümör tespit etmiþlerdi. Ameliyat olacaktý doðumdan sonra.” dedi.
Gözleri uzaklara dalmýþtý ve gözyaþlarý yanaklarýný ýslatýyordu. Fýsýltý gibi çýkan bir sesle:
“Son isteði oðlunu bir kez olsun görebilmek, kucaðýna alabilmek, koklayabilmekti. Masada kalýrým, oðlumu göremeden ölürüm korkusuyla ameliyatý bile erteliyordu. Ama önceki akþam aniden hastalandý. Burnu kanamaya baþladý. Hemen hastaneye getirdim ama.
Ama dün akþam doktoru artýk çok geç olduðunu. Belki bir gün yada birkaç saatlik ömrü kaldýðýný, ellerinden hiçbir þey gelmediðini söylediler.
Ben onun son isteðini gerçekleþtirmeliyim. Ne pahasýna olursa olsun.”
Ellerimi öyle çok sýkýyordu ki. Sanki týrnaklarýný etime geçiriyordu.
“Yalvarýrý. Yalvarýrým yardým edin bana. Bu benim hayatým kadar önemli bir durum.” diye yalvarýyordu. Bende dayanamamýþtým artýk yalvarmalarýna ve haklýlýðýna onun durumunda olsaydým eminim bende ayný þekilde davranýrdým.
“Peki. Ama çocuðu ben taþýyacaðým. Yoksa ikiniz birden düþersiniz” dedim ve bebeði almaya gittim.
Geri döndüðümde genç kadýn toparlanabildiði kadar toparlanmaya çalýþmýþ. Hazýr olmuþ, beni bekliyordu.
Benim kucaðýmda bebek annesi koluma girmiþ bir þekilde aðýr adýmlarla asansöre yürüdük. Üçüncü kata. Beyin hastalýklarýna çýktýðýmýzda kadýnýn sürekli akan gözyaþlarý birden durdu.
“Aðlamamalýyým. Onu bu durumdayken daha fazla üzmemeliyim.” dedi.
Kocasýnýn yattýðý odaya girdiðimizde uzun boylu, zayýf, yakýþýklý ama çok hasta ve bitkin olduðu her halinden belli olan genç bir adam yatýyordu.
Genç kadýn usulca sokuldu kocasýnýn yanýna. Gözleri buluþtu. Buruk ve acý bir þekilde gülümsediler birbirlerine. Genç kadýn fýsýltýlý bir sesle;
“Aþkým. Bak sana kimi getirdim. Bebeðimizi getirdim. Doðdu ve ilk olarak babasýný görmeye geldi.”
Genç adam kucaðýmdaki bebeðe baktý. Sonrada bana. Yalvarýyordu sanki gözleri.
“Lütfen alabilir miyim kucaðýma?” dedi.
Bebeði genç adamýn zayýf kollarý arasýna býraktým. Gözlerinden yaþlar akýyor, bebeðin battaniyesini ýslatýyordu. Bebeðini kokladý. Derin, derin uzun, uzun kokusunu çekti içine.
“Küçüðüm. Caným oðlum. Cennet kokulu bebeðim. Gidiyorum ben. Hayatta en son istediðim þey seni ve anneni yalnýz býrakýp gitmek ama hayat iþte bu. Tanrý sana can verirken benim canýmý almayý uygun gördü.
Biliyorum annen sana çok iyi bakacaktýr. Seni çok sevecek, kollayacak ve benim yokluðumu sana hissettirmemek için her þeyi yapacaktýr.
Sende annene iyi bak olur mu küçüðüm. Nasýl sen annene emanetsen, annende sana emanet bebeðim. Caným yavrum benim.” dedi.
Sonra yine bebeði uzun, uzun kokladý genç adam. Sonra karýsýnýn elini tuttu.
“Aþkým. Seni çok seviyorum. Ben seni tanýyarak, seni severek baþladým yaþamaya. Nefes aldýðým sürece de seni hep çok severek, hep sana âþýk olarak yaþadým. Þimdide son nefesimi verirken yine seni çok severek ölüyorum her þeyim.
Bebeðimiz sana emanet. Çok sev onu oldu mu? Kimsenin ona zarar vermesine, üzmesine izin verme. Gerçi vermesin biliyorum bunu. Sen çok güçlü bir kadýnsýn aþkým. Benim bitanem, bebeðimin annesi, benim caným karýmsýn. Yine güçlü ol aþkým. Bensizken de güçlü ol bebeðimiz için.” dedi. Sonra bebeðini tekrar kokladý.
“Seni çok seviyorum caným oðlum.” dedi ve bebeði benim kucaðýma uzattý titreyen ellerle. Tekrar karýsýnýn gözlerine bakarak.
“Seni de çok seviyorum caným karýcým. Hem de her þeyden çok. Elveda Bitanem.” dedi.
Gözünden akan bir damla yaþla son nefesini verdi ve gözlerini kapattý.
Genç kadýn kocasýnýn ölü bedenine sarýldý. Kocasýný alnýndan ve dudaklarýndan öptü.
“Bende seni çok seviyorum caným kocacým. Ve sana yemin ediyorum. Son nefesime kadar da seni sevmeye devam edeceðim. Sana veda etmiyorum. Çünkü sen hep benimle, benim yanýmda, benim içimde yaþayacaksýn aþkým. Seni çok seviyorum caným kocacým.” dedi.
Yataktan kalktý zorlukla yürüyerek yanýma geldi.
“Gidebiliriz artýk. Bundan sonra yalnýz bebeðim için, kocamýn bana býraktýðý emaneti için yaþayacaðým. Oðlumun adýný YAÞAM koyacaðým.
Yaþam bana sevdiðim adamý, kocamý baðýþlamadý. Umarým oðlumu YAÞAM’IMI bana baðýþlar.” dedi.
Ve aðýr adýmlarla.Kucaðýmda YAÞAM’la birlikte odasýna gittik.