Adýný dahi duyunca tüyleri diken diken eden bir durum, bedenin buz, ruhun bir kuþ hali “ÖLÜM”…Yaþam, kýyasýya bir mücadele; ölüm ise bu mücadelenin kaybedilmiþ, sesin sessizliðe, hareketin imkânsýzlýða dönüþtüðü hal.

Biz insanlar,sonu ölüm olan bu yaþam savaþýnýn sonsuzluk kahramanýyýz.Akýbetimizin ölüm olduðu þu dünyada neleri unutmuyoruz ki?Bir birimizi çýkarlarýmýz doðrultusunda üzüyor,güçsüzleri eziyoruz.“Her þey bir insaný sevmekle baþlar” tabiri sadece sözde kalýyor.Sevgiyle baþlayan muhabbetimiz nefretimizle sona eriyor.Sýk sýk insanlarý anlamadýðýmýzdan,anlaþýlamadýðýmýzdan yakýnýyoruz.Ne acý ki bir insaný anlamak için gerekeni yapmýyoruz.Sürekli empati kurduðumuzu düþünüyor fakat kurmaya çalýþtýðýmýz empatiyi doðru bulmuyor,daha doðrusu kendi doðrularýmýzdan baþka doðru görmüyoruz.Durum böyle olunca herkes yanlýþ,biz doðru oluyoruz.Oysa ne kadar zor olsa da bir insaný anlamak,en azýndan anlamak için gereken uðraþý vermek bir çok yanlýþýn yok olmasýna sebep olmaz mý?…

“Yaþamakla birdir ölüm” peki her adým atýþýmýz ölüme biraz daha yaklaþmaksa her geçen gün yaklaþtýðýmýz,vakit dolduðunda girdabýna kapýlacaðýmýz ölüm bizi neden uslandýrmaz? Neden arkamýzda birçok kýrýk kalp býrakýyoruz.Neden her an kapýmýzda bekleyen ölüm varken insanlarý sömürürüz.Kaldýrdýðýmýz cenazeler, ölümü hatýrlatan hastalýklar ve daha birçok þey… Hiç mi hatýrlatmaz ölümü bize?Aslýnda hatýrlatýr fakat bir anlýktýr musibetlerin etkisi.Kýsa bir süre sonra unuturuz her þeyi.Geride unutulmayan, kýrýlan kalplerdir.Ýnsan kalbini kýran, onu üzen insaný unutamaz.Çünkü kýrýlan kalplere yama vurulmaz kalp kýrýlmýþtýr.Ölüm her an peþimizdedir.Azrail’in nefesi ensemizi yakar.Ne zaman öleceðini dahi bilmeyen insan, birçok yüreði öldürür.Bir gün Azrail keskin kýlýcýný geçirir boðazýmýza, hayat kýsa film kareleri halinde hýzla geçer gözlerimizin önünden…
Piþmanlýk duymak için dahi zamanýmýz yoktur. Ruhumuz ayrýlýrken vücuttan, bizde ayrýlýrýz bütün dünyalýklarýmýzdan.Kýrdýðýmýz kalpler taþýr naþýmýzý omuzlarýnda. Sesin çýkmadýðý bir durumdur ölüm. Bir teþekkür etmek bile imkânsýzdýr topraðýn altýna çürürken beden, biz birkaç metre altýndayken topraðýn akýþýna devam eder dünya.Toprakta kýrdýðýmýz kalp parçalarý batar vücudumuza…

Biz insanlar cam kýrýklarýyla dolu hayat yolunun neferleri! Gerçek þu ki; öleceðiz kalp kýrmak niye? Ýyi bir insan olarak anýlmak için, sevgiyle dolu bir yaþam için kimseyi üzmeyelim. Henüz nefes alýrken “ÖZÜR” dileyebilelim.

Ha üç gün önce ha beþ gün sonra
Geldiðin gibi gidiþin.
Nereye gittiyse anan baban
Peþinden kardeþin.

(Ziya Osman Saba)