tükürerek bu düzene konuþulur elbet
konuþmaktan deðildir korku
birileri hala aç gidiyorsa iþe
coplanýyorsa hak arayýcýlarý cadde ortalarýnda
koparýlýyorsa üþüyen ellerinde garibin üç kuruþluk tezgâhý
düþer yüzlerinde son gülümsemeleri annelerin
ve yolu kaybolur akþamdan kalma sevinçlerin
gönlün kýrýk, yüzün soðuk
dilin tutuk
ve hak aramaya hakkýn yok
korkulur elbet

býrak ruhunu salýnýp dursun hüzünlerin çarmýhýnda
hani nerede özlemlerini duyduðun, diz çöküp yaslarýný tuttuðun
nerede memleketin, nerede memleketlim dediðin
yazgým dediðin dörtnala gelip dikilmiþse yaný baþýna
ve bir balýk gibi sýçramýþsan korkunun akýþýna
kurtarabilir misin kendini gittikçe aðýrlaþan yükünden
alabilir misin bayatlamýþ sevinçlerin tadýný

var mý sabrýn anlamý
kötülükle yunmuþlarsa bedenlerini
bir doruk orda diye, benciller koþuyorsa çýkarlarý peþinde
nerde acýmak, nerde merhamet, insanlýk nerde
tükenmemek mümkün mü, sesinin bittiði yerde

topraðým dediðin, o dinli bu dinsiz, o edepli bu edepsiz
o zengin bu fakir, o yerli bu yersiz
kimden süt emdi insanoðlu anneden gayrý
kim kurdu bu düzeni, kim astý insanlarý özgelik askýsýna

kýrarak ayaðýný, kullanarak dini, dilenirken caddelerde birileri
dönecek mi askeri diye
kim bilir kaç anne unuttu yemeði-ekmeði-suyu, gecelerce uykuyu
kaç ihtiyar parkta dökülen gazeller altýnda pardösüsüz
ve kaçýmýz kömür ocaklarýnda göçük altýnda kaldýk
baðýþlayacak olan var mý bu çirkinliðimizi
kaç pula satýlýyor insanlýk
çullarla mý kapanýr, nasýl saklanýr kaybolana dek
bu dem soysuzlarýn, arsýzlarýn bu dem kurnazlarýn demidir
düþün insan haklarý denen sefillik
ha toprak altýnda, ha toprak üstündesin
düþün bir kere düþün, rezillik içindesin

yoruldum doðrularý doðurmaktan
ant olsun ki, ekmeðimi tuzsuz yerim, yemeðimi yaðsýz
yüzüm asýlmadan, nefsim kalmadan çeker giderim
dokunsam üþür ellerim
inanmam daðlarýn çiçeklerin aðaçlarýn
ve insan haklarýnýn var olduðuna
güzellikler kar altýnda
birileri uyur, uyutur birileri
hayatsa zan altýnda

arksýz yataklara vurmuþlar deli sularý
asmýþlar sellerin, uçurumlarýn kýyýlarýna evleri
korkmadan
ant olsun ki aðlamadan
þu yorgun, þu ýþýksýz, þu yoksul dünyadan
burnumun direði sýzlamadan çeker giderim

yoksul yüreklerden doðar mý sevgi
öylesi-böylesi, kulu-kölesi, hepsi size kalsýn
þu yaralarýmý deþen merhametsiz gün beklermiþ, neyime
var mý karanlýðýn ardýný gören
kundaðým tahta-mekaným toprak
ve ruhum çýrýlçýplak
geçeceðim kapýlarýnýzdan bir ilkbahar
hayattan geçtiðim kadar

Müsade Özdemir