“Dünyayý verelim çocuklara, hiç deðilse bir günlüðüne, /Bir günlük de olsa öðrensin, dünya arkadaþlýðý, / Çocuklar dünyayý alacak elimizden / Ve ölümsüz aðaçlar dikecekler…” Nazým Hikmet

Bu dizeler gibi, anlayýn isterdim,
Ey sevgili büyükler!...
“ Dünyayý çocuklara, bir de delilerle býrakalým…”
Çocuklar ölümsüz aðaçlarý dikerlerken,
Delileri de unutmayalým ve itiraf edelim,
“Biz akýllý yetiþkinler, bu iþi beceremedik…”
“Yönetemedik dünyayý, yaþatamadýk sevgiyi…”
Hýrslandýk, kinlendik, sýðamadýk âleme… Sýnýrlarý zorladýk, yaktýk, yýktýk,
Savaþtýk, öldürdük, ezdik, aç býraktýk… Çýplak iþkenceler ettik, hak, hukuk tanýmadýk,
“Ýnsan” demedik, demeyenlere karþý çýkamadýk, kaçmaya kalktýk, göz yumduk...
Enerji derdine düþüp, nükleer karanlýðý tercih eder olduk,
Bacalarýndan zehir bulutlarý yükselen termik santraller, iþ kapýsý göründü gözümüze,
“Doða ile baþ baþa” dedik, villalar için orman talan ettik,
Hiç saydýk, denizi, suyu, bereket fýþkýran topraðý, gökyüzünde süzülen kuþun kanadýndaki havayý…

Önce kirlettik, ruhumuzla birlikte tüm dünyayý…
Sonra gömdük, var oluþa ait tüm deðerleri ve unuttuk bir sevmeyi, bir de her þeyi…
“Unuttuk biz akýlý beynine sýðmayan büyükler… Onlar deðil…”

***
“Onlar, deliler ve çocuklar…”
“Çocuklara aþýðým, delilere hayran…”
Þöyle bir bakýn, sadece bakýn onlara…
Hesapsýzlýklarýna, çýkarsýzlýklarýna ve yüreklerinde göstermeye, vermeye hazýr olduklarý ürkek sevgilerine…
Bir dal sigarada, mutluluðu delilerin çoklukla… sýmsýký sarýldýklarý ceketlerinde, bir sokum ekmekleri,
“Bir sigara, bir ekmek…”
Umursamaz söylenmelerinde kýzgýnlýklarý…

Çocuklarsa, bir baþ okþamada, içten gülümsemeleri, bir tanecik þekerde tadý evrenin,
Sokak arasýnda tekmeledikleri bir topta, hýrslarý…
Maskesiz yüzleri gülümsüyorsa gülüyordur içleri, aðlarken akar gerçek gözyaþlarý…
Ne söylüyorlarsa o, ne yaþýyorlarsa, yaþatmak istiyorlarsa o…

***
“Deliler ve çocuklar…”Yeter mi ki, “dünyayý dünya” etmeye onlarýn akýllarý?...
Bilinçsiz dürüstlükleri, anlamlý cahillikleri, ilk insanlarýn kabalýðýný taþýyan tavýrlarý,
Mutlu kýlar mýydý çaðýn doyuramadýðý insafsýzlarý?
Tek bildiðim, “ biz akýllý büyüklerin” yaptýklarýnýn ötesinde olurdu her þey…
Yeterli olurdu, “bir hýrka, bir sokum ekmek…”
Onlarla birlikte delirecek, çocuklaþacak,
Tüm dünya insanlarýnýn, kahkahalarý temizlerdi kainatý…
“Gelecek yýllar yeni” olurdu…
Adý, “ümit,”adý,”sevgi,”
Adý “insan” olurdu…