Hani bazen umut çýðlýðý atar insanlar çok fazla karamsarlýða kapýldýðýmýzý her zaman pencerenin en renkli köþesinden ve bahara gökkuþaðýna en yakýn yerinden yaþama bakmamýz gerektiðini salýk verirler. Ve hep onlarýn doðru söylüyor olmasý için bir tarafýmýzý sustururuz…

Çünkü insan ve insana dair ayrýntýlar en çok da umuda çýrýlçýplak sarýlabilenlerin yaptýðý resimlerde çoðalýr…

Bugün 6. sýnýfa giden kýzým için büyük gündü. Bir yýl boyunca okulun tiyatro klübüne devam ediyordu.. Hafta da 3 gün okul çýkýþlarýnda oyunlarýný çalýþýyorlar coþkularýna emek katýyorlardý… Kýzým içindeki yeteneði önce kendisine sonra da insanlara yansýtarak birey olduðunun farkýndalýðýný ispatlamak istiyordu… Ve amacýnýn adýný kendiliðinden koymuþ oluyordu… Kýzým ve rol arkadaþlarý sahnede koþturuyorlar son provalarýný yapýyorlardý… Çocuklarýn gözleri seyircilerin oturacaðý koltuklara takýlýyordu ara ara… Biliyorlardý ki emeði parlatan deðerli kýlan ve devam ettiren ona dokunma çabasýna soyunan insanlarýn kýpýrtýlarýydý….

Sahne tozu dedikleri þeyin içindeki sihri yeni yeni anlamlandýrýyordum. O tozlar emeðin, sanatýn, yaþamýn ve geleceðin minik zerrecikleriydi… Ve o zerrecikler kocaman yürekli çocuklarýn içlerindeki sanat aþký ve bu aþka ortak olmak isteyenlerin renkleri ile dolacak dün bugün arasýndaki köprünün altýndan geçen umut denizin enginlerine damlayacak damlayacaktý…

Ýçimde garip bir korku vardý seslendirmek istemediðim seslendirdiðim vakit gerçek olmasýndan sakýndýðým bir korku…

Saat gelmiþti… Perdenin arkasýnda yaþama yeni yeni kokularýný savuran yapraklarýnda taptaze duygularýnýn þeffaflýðýný taþýyan güllerin kýpýrtýlarý vardý…. Sahne önünde ise bu güllerin köklerine daha sýký tutunabilmesi için can suyu olabilecek çýnarlarýn dev desteði olacaktý olmalýydý….

Evet korkumun adý yüreðime en arsýz dokunuþunu yapmýþtý… Ama hemen umudumu yitirmek emek güllerinin yapraklarýna dolu yaðdýrmak olacaktý.. Her þey bu kadar basit olamazdý … Yaþama katký saðlamak isteyen, katkýlarýný geleceklerine imza yapmak isteyen miniklere uzanan destek tonunda yürekler olmalýydý duyarsýzlýðýn boþluðuna yapýþan boþ yürekler olmamalýydý… Ve sadece 10 ya da 15 kiþinin doldurduðu salon perde açýlýnca dolacaktý dolmalýydý….

Kendi içimdeki yolculuðu duraklarda tek tek resmediyor kopyalýyor AN/ý çoðaltmaya uzatmaya çalýþýyordum ki emek güllerine dokunacaklarýn zaman ile iþbirliðinde katkým olsun…

Ve perde…….

Harika bir sunum enfes bir gösteri saniyelerin nabzýna sýðdýrýrken esintisini, baþarýlarýna ortak olanlarýn yürek birliði ortama bir þiirin nakaratý gibi düþüyordu… Kýzým ve arkadaþlarý ateþ parçasýydý gurur duyuyordum onlarý izlerken her biriyle... Onlar saðlam geleceðimizin aydýnlýk geleceðimizin altyapýsýndaki temel taþlardý… Ve o kadar profesyoneldiler ki salonun boþ olmasý sadece 15 kiþiye oyun sunmalarý benim kadar etkilememiþti onlarý…. Mimikleri gözleri oyun üzerindeki hakimiyetleri sanki yüzlerce kiþiye sunuþ gibiydi… Þaþkýndým sadece þaþkýndým….! ! !

Son perde alkýþ seslerinde kapandý… Çoðu çocuk 20- 30 kiþinin elleri kýzarýncaya kadar alkýþlýyordu aslýnda bu güçlü alkýþ hem oyuncularýn baþarýsýna hem de oyuna gelmeyen duyarsýz büyüklerin küçüklüðünü kapatmaya çalýþan kamuflajdý sanki... Önce emek güllerinin mimarýna deðerli öðretmenine gittik ona tebriklerimizi teþekkürlerimizi sunduk…

Kýzým tedirgin yorgun ama baþarýnýn huzurunu yüzüne yansýtan duruþunu da alarak yanýma yaklaþtý…

__ Anneciðim neden salon boþtu….! ?

Sorduðu sorunun cevabýný baþka yöne çevirsem olmayacaktý…

Pahalýydý….

Mesai saati içindeydi….

Yerleþim yerine çok uzaktý….

Herkes hastaydý…..

Ama bunlarýn hiçbirini de söyleyemezdim… Çünkü söyleyeceklerimin her biri kendi içinde cevaplar barýndýran sebeplerdi….

Bedava bir tiyatro gösterisi…

Mesai saatleri dýþýnda bir saat ….

Ve aþaðý yukarý okula gidenlerin hepsinin yakýn çevrede oturuyor olmalarý…

Bu ayrýntýlarýn her biri kýzýmýn sorusunun cevap içindeki sancýlý sorusuydu sanki…..

Emek güllerine dokunmayan duyarsýzlarýn çoðu, kadýn günlerini hiçbir þartta ihmal etmeyen, çarþýda alýþveriþ sebebinin gölgesine sýðýnan ya da bir kadýn programýnýn daimi izleyicisi görevini baþarýyla yerine getirenlerdi….Babalarsa belki iþten yeni gelmenin yorgunluðunu uzanarak geçiþtirmenin garip bencilliðindeydiler... Bir çok sanal veli için önemli olan emeklerin sunuþ þekli deðil derslerdeki not þekliydi.. Ve notlarda yýl sonunda karneye teþrif ediyorlardý zaten…! ! !

Bu iç sesimin girdabýnda kývranýrken düþüncelerim hemen gülüme döndüm…

__ Kim bilir kýzým…Kimlerin hangi sorunu var ki gelmediler gelemediler…. Hangi koþullarý hangi gerçek zaman çarkýnda saðlayacaklardý ki sizin bu güzelliðinize ortak olamadýlar….

Söyleyecek baþka bir sözüm yoktu olamazdý da… Çünkü her soru kendi içinde cevabýný saklar… Kýzýmda bir gün ya yaþamýn bu soluk tablosunun en canlý renklerine dokunarak yaþama, kiþiliðine ve yeni renklere katký saðlayacak… Ya da yaþamýn arka sokaklarýnda duyarsýzlýðýn þiirinde finalleri oynayacak….

Emeðe uzanacak ellerin boþ zamanlara uzanacak ellerden daha çok olacaðý umudunu hiç yitirmeyeceðim….

Bekle çocuk….
Geleceðin haritasýndaki yolcularýn
Güneþe soyunmasý kadar çýplaktýr umut…..