Çocuk olamadan bana büyümeyi öðretenlerin imzasý var her karýþýnda buzullar ekili ruhumda… Yalnýz, soluk ve baharsýz bir düþün sarý yalnýzlýðýnýn sesiyim… Soluðum bir uçurumun kenarýnda açan papatyanýn nefesi kadar ürkek ve yitik…

Ýçimde kaldýrýmlarýn ýslak yalnýzlýðý ile yarýþan adý konmamýþ bir sürükleniþ var… Bu sürükleniþin yolu yine bana çýkacak biliyorum… Çünkü harita avuçlarýmdaki zamanýn sessizliðine gömdüðüm çizgilerimde saklý…

Duygularýmdaki bu devinim içimdeki dünyayý yaþamýn gerçek kesitlerinde nasýl yansýtýr bilinmez ama bildiðim sorularýmýn ve cevaplarýmýn paralel duruþunda ruhumu dinlendireceðim gerçeðidir…

Zamana karþý çizgimi sýký tutmanýn nedeni ve oluþumu kime, ne için, neden üçlüsündeki ritimde gizleniyor… Adýmlarýmýn beynim ve yüreðim arasýndaki iletiþiminde sýkýþýp kalan bir köprü kuruluyor sorularla… Yaþamdaki duruþun merkezine inmek için önce çýkýþ yoluna dokunmak gerek hangi adým bizi önce çýkýþtaki gerçek gidiþe götürür diye...

Kendim için mi?

Sevdiklerim için mi?

Yoksa yaradýlýþ sebebimin kendiliðinden ayarlanmýþ hafýzasý için mi?

Keþke;

Çocuklarýn düþleri gibi,

Uçurtmalarýn gökyüzüne teslim ettiði özgürlüðün gülüþü gibi,

Savaþsýz yaþayan insanlarýn içindeki umudun sesi gibi,

Daðýn zirvelerindeki kardelenin güneþe ölümüne aþký gibi

Net olsaydý tüm anlamlar…

Biliyorum tadýný bile bilmediðim çocukluðumun rengine hiçbir zaman deðemeyecek uçurtmamýn elimdeki ipi… Ama mutlaka gökyüzüne deðecek ellerimdeki ipin bana emanet ettiði güç… Ve bu gücün cesaretine sýðýnan ürkek yaným, sorularýný ekecek güneþin ruhumu saran yaþam kokulu tenine… Hayatýn göðsünde kaybettiðim tüm sorularýmý alacaðým atlasýn buðulu bulutlarýna saklanan giz dolu defterden…

Sanýrým yoluma çýkan en güvenli iþaret þiirlerimde sakladýðým anahtarlar olacak… O anahtarlar bir gün içimdeki tüm dehlizlerin kapýsýný açacak gerçek olan ve güven bahçesini ruhuma eken bahçývana…

Ve güllerimi ektiðim topraðýmda goncalar yeryüzündeki tüm çocuklara en güzel kokusunu savuracak sýrf çocukluklarýný doya doya yaþamalarý için...

Sonra gençlerin ellerine goncalarýn açan tenlerinde çoðalan geleceðe düþ öykülerini yaðdýracaðým fidan olan duygularýnýn yeþermesi için çabuk çabuk...

Sonra mý?

Güllerim büyüyecek dikenlerini büyüklere batýracaklar ama kanatmak için deðil özeleþtirilerini hep yapabilmeleri için! ! ! Önce kendi canlarý yanarsa sonra can yakmayý bilmeyecek bir ruha sahip olacaklar… Önce bir çocuðun kendi suskunluðunda deðil minicik yüreðindeki umut ülkesinin týnýsýnda varlýðýný ispat edebileceðini öðrenecekler…

Bunlarý neden mi istiyorum…

Bir çocuðun kendi sessizliðinde büyük olmayý öðrenmesi ve büyüdüðünde yalnýzlýðý oynamasý kadar anlaþýlmaz bir durumu anlatabilmekti belki de...


MEHTAP ALTAN…