Zamaný, zambak kokulu avuçlarýna ipek bir mendil gibi düren muhayyel periye…
Gece yarýsýna bir saat kala kaleme almaya baþladým mektubumu. Aklýmda, zambaklarý kýskandýran ellerin. Leylaklarý çýldýrtan hâllerin. Kâðýt ve kalem dersen meftun adýný duyalý. Muhayyel iklime giden mahreci belli zarfýmýn mazrufu sensin. Yüreðimin en mutena yerinde desensin.

Aslýnda, mektup yazmayý da pek bilmem. Öylesine ularým sözcükleri peþpeþe. Yarým yamalak anlatýrým meramýmý. Arzuhal babýnda yazdýklarým mektuptan ziyade. Zarfýmýn üzerinde ne isim ne adres var. O yüzden gülüyor bana postacýlar. Yabancý, bilindik caddeler sokaklar. Kentler, ayrý bir muamma. Harfler, uygun adýmda gitmekten ziyade, adi adýmý tercih etmekteler yazdýklarýmda. Bir damdan bir bacadan bahseder kelimeler.

Akþam alacasýnda mum ýþýðýnda yazýlmýþ mektuptan farký yok, gece yarýsý yazdýklarýmýn. Kâðýdýn gözleri mahmur. Kalem lâl olmuþ gibi. Olanca kahrýný ben çekiyorum gecenin. Çünkü, senin özlemin bu saatlerde bir baþka çörekleniyor yüreðime muhayyel peri.

Sana aþina olan gözlerim, uykuya yâd makamýnda, muhayyel iklimlerin ufuklarýný gözlemekte. Mektuplarým, adressiz zarflarýn yaralý baðrýnda sükûtun aðýrlýðý altýnda inlemekte. Kim bilir daha kaç gece nýfsýlleyde Leyla’ya mektup yazan mecnun misali kalem ve kâðýtla halleþeceðim. Ve sen bu sergüzeþtten habersiz hangi meçhul iklimde taze sabahlara merhaba diyeceksin.
Ben senle dopdolu iken, senin aklýna bile gelmeyeceðim. Turna katarlarý geçip giderken üstümden, turnalara imreneceðim senin iklimine ulaþacaklar diye… Sonra, oturup tekrar kâðýtla kaleme sarýlacaðým. Sýrrýma aþina iki ezeli dosta... Hurufat ehlini imdada çaðýracaðým. Ýçimden geçenleri tam olarak aktaramasam da senin kokunu, senin edaný taþýyan sözcüklerle yine meçhule mektuplar yazmaya devam edeceðim.

Baki selâm diyerek sözlerimi bitirirken, kalbimle dilimi birleþtirmeye çalýþarak sana dualar ediyorum. Þimdilik huzurundan ayrýlýyorum. Ýzninle muhayyel peri…
Ankara,(saat:23.19) 01.03.2010 Ý.K