ormandan uðultular geliyordu. deli bir yalnýzlýk kendini aðaçtan aðaca vuruyormuþ gibi. daha geride tren yolu geçiyordu. yýlankavi bir suskunluk içinde biraz ötede makasla kesilmiþ gibi ilerisi bir anda yiterek gözden. ormanla tren yolunun arasýnda yabanýl bir otlak sabah vaktinin yönsüz rüzgarýyla saða sola savruluyor, yatýp yatýp kalkarak çok geçmeden baþka bir yöne boyun bükerek dalgalanan denizin ürpertili ahengiyle. yabanda vahþi bir dil keþfi zor bir musikiyle inliyor. ve yabanýn kýyýsýndan insan eliyle inþa edilmiþ demirden yol kötücül bir niyet gibi uzuyor. sabah güneþi puslu havayý yararak ama kýrýlarak asýl arzusundan solgun serin düþüyor ötelerdeki mevzsinden yabanýn üstüne. otlaðý paslý býçak adýmlarýyla yarararak ormanýn karanlýðýna doðru biri yol alýyor. kýrk yaþlarýnda orta boylu hani ne uzun ne de kýsa olanýn esnek yazgýsýyla hiç bir yerde dikkat çekmeyen salt gövdesiyle. sýrtý dönük olduðundan elinde tuttuðu bir karaltýdan baþka belirgin bir tasvire imkan verecek konumda deðil. anlatýcý ardýndan giderek ve fýsat verirse gideni aþikar edecek…

otlak ormanýn giriþinde bitmiyor ama suret deðiþtirerek renk ve boyca sokulgan bir vahþilik içinde zehirle donanmýþ gibi, daha temkinli ve aðýr üstelik fazlaca nemli. adam ormanýn aðzýna kadar dalgýn ve sakin adýmlarala yürümüþtü.þimdi baþka bir ülkenin sýnýrlarýna izinsiz girmeye niyetlenmiþ birinin tedbirli duraksamasýyla biraz, sürünür gibi devletin tedbir güçlerinin eline düþmemek için en zorlu taþlýklý daðlýk ve tepelik ve uçurum dolu yollarý teperek hududa ulaþmýþ olanýn, son anýn körlüðüne kurban gitmemesi için. nefesini tutarak havanýn aðýrlýðýný bile tartan o en tedbirli dikkatiyle. ya da temkinin tanrýsýyla bütünleþir gibi uzuvlarýnýn tek uzva dönüþerek hedefe abanmasý sanki. esnek boynunu çalýlarýn arasýndan avýna doðru çeviren leoparýn þimþek sökününden biraz önceki tehlikeli an gibi. en son anlarýn birikmiþ insayýkýyla, son küçük bir hatanýn ömrün hasýlatýný alýp götürmesi gibi. adam öyleydi ama oldukça sakin sonrasýný deðil de öncesini umutsuzca boþlamýþ gibi yýðýlýr gibi oturdu dizlerini bükerek otlarýn arasýna eriþene kadar kesik kesik bir yavaþlýkla yere. yabanýnn aðýr ritmine kapýlmýþ bir sürgün gibi. ellerinin arasýna aldýðý baþýný sevgisizlikten sever gibi uzun uzun. tanrýnýn ellerine girmiþ olduðunu hissederek. sonra alnýnýn geniþ enlemine dökülen perçemini savurdu rüzgar. uðultunun matemli sarsýntýlarý çýplak alnýna vurana dek kaldýrýp bakmadý ormanýn karanlýk gözlerine. o vakit kaldýrdý baþýný ve elleri arasýnda tuttuðu karaltýyý. kahverengi gözleri iriydi ama rüzgara direniken küç ülmüþ, çünkü þimdi tam karþýdan yüklenmiþti, biçimli yüzünün kýzýl ten ürpertisi otlaðýn rengine dönüþtü. avucunda pýr pýr eden karaltýyý sanki kanatlanýp uçabilsin diye hafifçe yukarýya doðru kalkýþladý, aslýnda göðü kestirmiþti. El kadar karaltý kanatlandý önce ormanýn karanlýk gözlerinden içeri girdi hýzla çýkýp geri dönerek ve puslu göðün sonsuz derinliine doðru gittikçe ve sonunda küçülerek bir nokta’dan sonra hiç yokmuþ gibi. adam yere yýðýldý. sanki ölmüþ gibi. sona çekilmiþ gemiler gibi. yüzünde mesrur ve mahçup ve giz dolu bir gülümsemeyle. ormanýn uðultusu kýyamet gibi huysuzlandý, otlar adamýn bedenin üzerine doðru sayýklayarak aktý. tren geçti, talan eder gibi yabanýn türküsünü. trenin camýndan bakarken bir çocuk otlakta yere yatmýþ birinih karaltýsýný gördü sandý. gülümsedi kendi kendine. Hýzýn zihni çarpýtan imgelerle doldurduðunu biliyor gibi rahat. tren ard arda baðlanmýþ evler gibi, ortak bir yazgýyla sanki göç ediyorlardý bir yerden baþka bir yere. orman sustu, rüzgarýn yorduðu otlar da ardýndan, sýnýrda yatan adamýn gözleri kapandý herþeyin ardýndan. göðsünün sol boþluðunda karanlýk bir kuyu. ya da kendi elleriyle sökmüþ gibi kalbini.



Mart heybesindeki son soðuklarla iþtahla ýsýrýyor insanýn açýk yerlerini. Aldatýcý sýcaklar, aldatýcý soðuklar ve ardýndan belki hakiki bir bahar ýlýmanlýðý gelecek. Seyrek dallý aðaçlarýn ilk sürgün yapraklarýnýn arasýndan bembeyaz çiçekler açýyor. Patlayan tebessümler gibi her aðaçta bir þölen hazýrlýðý . Bu kuþlar, mutlu sokak çocuklarý gibi cývýldaþýyor, bir daldan diðerine kanatlanýyor. Þaþkýn þaþkýn baþlarýný oraya buraya döndürüp bakýyorlar; gelenin bahar olduðunu ilk onlar anlamýþ gibi. Bahar sanki ilkin þaþmaz þekilde bu kuþlarýn kanýna girmiþ, gövdelerinde hýnzýrlaþmýþ gibi.
Adamýn biri parkýn içindeki banklardan birine oturmuþ, kuþlara gelen baharýn, ya da baharla gelen kuþlarýn dilini çözmeye çabalýyor gibi dalgýn, içine çökecekmiþ gibi de baygýn. kalbini sayýklýyor gibi sakýnýyor ne vakit serçelerden biri gagasýyla bir dalý didiklese. Havanýn sarhoþ edici kokusundan mý ne bir iki dakika kendinden geçmiþ olduðunu hiç bir vakit hatýrlamadý adam. Sanki saçlarýnýn arasýndan bir tren geçmiþ gibi uðulduyordu baþý. Ya da aklý, arafta kalmýþ gibi.

seyt kemal