küa'yý oldukça çelimsiz buluyordum. etinin gergin bir utangaçlýðý vardý. kemiklerinin mahremiyetini eleverdiðindendi bu. güneþli havalarý sevmezdi küa. bir tülün ardýndaymýþçasýna görünmenin utancýndan, telkari inceliðinin ortalýða dökülmesinden.

bu yüzden kýþ onun sevgili mevsimiydi. kenti baþtan aþaðýya sarsan soðuk rüzgarlarýn önünde çelimsiz bedeninin savrulmasýndan þikayet etmezdi o vakit küa. ortak depremlerin yaydýðý sakýnma ve ürperme onun için farkedilmeyiþin müstesna hafifliði demekti. ve küa kýþýn her halinin tadýný çýkarýrdý. üst üste giydiði kýyafetleri içinde gizlenmenin olaðan þüphesinden uzaklaþmýþ olarak, herkese eþitlenmiþ bir görünüm içinde, yelkenlerini rüzgara açan gemiler gibi yol alýrdý kalabalýðýn denizlerinde. küa iþte yaþýyorum derdi kendi kendine. bir tüy kadar hafif olmanýn acýsýný bir kuþ kadar hafif olmanýn lütfuyla gidermenin mucizesiyle.

incelikten yoksun bakýþlara aldýrmadan ince bedenini gezintiye çýkarmýþ gibi hissederdi küa. þehri sanki ilk kez keþfediyormuþ gibi kalbinin odalarýna buyur ediyor ve her nesneyi, yaþayan ve ölü taklidi yapan her muzip kýmýltýsýzlýðý ayrýmsýz olarak. örneðin taþtaki merhameti avuçlarýnýn arasýna alýr, toprakla olan yakýn akrabalýðýný düþünürdü uzun uzun. ilkbahar, yaz, sonbahar kýþ... bir mevsim tekerlemesiyle sekerek bir baþka labirentine doðru yol alýrdý küa.

yosunlu kaygan taþ merdivenlerin denize inen cesaretine hayran olurdu küa. kendinden bir þeyler bulmanýn sevinciyle saatlerce kalýrdý sahilde, denizin som tenhalýðýna daha da sokularak... kentlilerin kalabalýklar halinde denize akýn ettikeri yaz mevsimleri dýþýnda nasýl da geri çekildiklerini topluca ve iþte küa herkesin geri çekildiði bir günde geri gelmemiþ miydi ? sadece gidiþi olan günlere geliþin apansýz neþesiyle dönen küa.

küa'yý oldukça çelimsiz bulduðumu söylemiþtim sözün baþýnda. yanýndan geçerken, olaðan yürüyüþümün hýzýyla bile sarsýlacaðýndan çekindiðimi de sonda söyleyerek. fakat geçen akþam cömert yaðmurlarýn yaðdýðý o akþam, eve dönerken küa'ya rastaladýðým o parlak býçak keskinliðindeki þimþeklerin yeryüzüne kastettiði o akþam; küanýn sakin huzurlu gözaydýnlýðýnda kendi çelimsizliðimi ürpererk farkettiðimi itiraf edeyim. sarsýlmýþ olmalýyým o an. öyle anýmsýyorum.