Üç öküz bir arada,     
Otluyorken merada,
Bir kurt bunlarý görmüþ.
Plân kurup düþünmüþ:
“Önce düþman edeyim,
Parçalayýp yiyeyim.
Böl, parçala sonra yut!
Bundan baþka yok umut...”
Bir gün bakmýþ öküzler,
Ayrý ayrý yerdeler.
Yaklaþýp birisine,
Seslenmiþ ikisine:
— Ey öküzler bakýnýz,
Þu bön arkadaþýnýz;
Yakýþmýyor çayýra.
Bunun rengi kapkara.
Razý olursanýz siz,
Ben de onu ücretsiz,
Çayýrdan ayýrýrým,
Sizleri kurtarýrým.
Sizin olur çayýrlar,
Dereler ve bayýrlar...

Onlar ses çýkarmamýþ,
Kurt hemen parçalamýþ.
Üç gün geçmiþ aradan,
Kurt çýkýp gelmiþ daðdan.
Plân yapýp haince,
Yaklaþarak sinsice:
— Sarý öküz þuna bak,
Bu boz öküz çok ahmak,
Rengiyle övünüyor,
Seni küçük görüyor!
Gelme de imdadýna,
Bakarým icabýna...
Sana kalsýn çayýrlar,
Þu daðlar, bütün sular...

Sarý öküz sevinmiþ.
Gülmüþ ve neþelenmiþ.
Ona kalmýþ tüm otlak (?)
Düþünmemiþ ki çatlak;
Bir gün sýra gelecek!
Kurt onu da yiyecek...

Kurt yine çýkýp gelmiþ,
Öküze þöyle demiþ:
— Gel yanýma hey densiz,
Sýra sende edepsiz!..

Kaçmýþ kurtulamamýþ,
Etek öpmüþ, yalvarmýþ:
— Kurt kardeþ gel eyleme.
Ne olur beni yeme!
Seninle dost olalým,
Birlikte yaþayalým...

Kurt demiþ ki: — Vay ahmak!
Dostlarý sattýn kaypak!
Öküzden dost edinmem,
Yiyeceðim vazgeçmem.

Öküz demiþ: — Birader,
Alnýma yazmýþ kader.
Tecelliden kaçýlmaz.
Bana süre ver biraz,
Dünyada kalanlara,
Nasihatle onlara
Hâlimi anlatayým,
Bir ibret aktarayým...

Kurt ona izin vermiþ,
Öküz þöyle söylemiþ:
Ey geride kalanlar,
Ýbretten anlayanlar.
Üç arkadaþ, üç candýk;
Hýrsýmýza kapýldýk,
Düþman sözüne kandýk.
Aldatýldýk, yanýldýk…
Ýbret alýn hâlimden,
Ben ölmüþtüm ilk günden.

Ahmet KARAASLAN
16/02/2000 - KAYSERÝ